Het centrum van Semarang hebben we nu verwisseld met Purwodadi. Purwodadi is nog verder ‘de binnenlanden’ in. Waar je in Semarang nog wel toeristen vindt, zijn toeristen in Purwodadi echt een zeldzaamheid. Logisch ook, want wat heb je als toerist in Purwodadi te zoeken? Engels wordt er in Purwodadi nauwelijks gesproken. Zelfs in het Kyriad Grand Master hotel, het duurste hotel in Purwodai (40 euro per kamer per nacht), is Engels een probleem: lang niet altijd wordt verstaan wat je zegt of vraagt. Gecombineerd met het feit dat Indonesiërs dit nooit zouden toegeven en nooit ‘nee’ zeggen levert dit vaak misverstanden op. Hoewel in Indonesië voornamelijk rijst wordt verbouwd, staat Purwodadi bekend om haar soja en haar sojasaus. Zag je in het centrum van Semarang nog grote dure auto’s rijden, in Purwodadi zie je deze veel minder. Er heerst in Purwodadi dan ook meer armoede. De grootste Mall in Purwodadi is de Lewes Mall. Bijzonder klein en armoedig vergeleken met de Paragon Mall in Semerang, maar als je het vergelijkt met de lokale traditionele markt (Pasar Purwodadi) toch ook weer een wereld van verschil. Dat (vergelijken) is precies wat voor vanochtend op het programma stond. ’s Ochtends bezochten we pasar Purwodadi. We hadden ook pasar Godong kunnen bezoeken, maar pasar Godong was de werklocatie van mijn familie. Onze ouders en Ilse zouden er met hun lichtgevende blanke huid zoveel aandacht trekken dat Jomanda er jaloers op zou zijn. De familie zou in no-time van onze aanwezigheid op de hoogte zijn geweest waarna ‘vrij’ rondlopen over de pasar niet mogelijk zou zijn geweest en de familie bovendien het risico zou lopen voor de hele pasar tentoongesteld te worden in Arti’s toko. Na wat aankopen van Batik kleding en een uit nood gedwongen bezoek aan het plaatselijke toilet, had men het snel gezien op de pasar. Het was er dan ook erg warm en ook de geur was lang niet overal aangenaam. In stijl (via becaks) liet ik ons vervoeren naar Lewes Mall alwaar we lunchten en de kinderen lieten spelen op de bovenste verdieping. ’s Middags was ‘vrijgegeven’ om te kunnen rusten. De familie bereidde een feest voor en wij waren daarvoor uitgenodigd. Ik verwachtte er best veel van, aangezien wij gevraagd werden de kosten voor het eten en het vuurwerk (vier miljoen IDR, omgerekend 250 euro) te dragen en ons verteld werd dat het feest wel tot 2.00 uur zou duren. Om ongeveer 17.00 uur kwamen we aan op de kampong in Godong. Hoewel het weerzien tussen onze families erg hartelijk was, viel het feest mijzelf behoorlijk tegen. Goed, er was inderdaad voldoende eten, maar aangezien er geen vuurwerk was gekocht vond ik de prijs van 4 miljoen veel te hoog. Ik heb dit uitgesproken met mijn ‘Nederlandse familie’ en hoewel besloten is hier verder geen punt van te maken, zat mij dit niet lekker. Daarbij kwam Ratna pas tegen half tien ’s avonds aan waardoor het lastig was met familie te communiceren. Hoewel tegen ons gezegd was dat het feest tot 2.00 uur zou duren, was het grootste gedeelte van de familie al afgehaakt en ook wijzelf waren vermoeid en wilden eigenlijk wel naar huis. Het kwam er op neer dat Ratna ons zo aantrof en dat ze eigenlijk bij aankomst direct haar best deed vervoer naar ons hotel te regelen. Dit duurde best lang en de onzekerheid hierover en de vermoeidheid maakten dat wij ook geïrriteerd raakten. Uiteindelijk hakte ik de knop door om, ondanks eerdere mislukte pogingen, nogmaals te proberen of er een Grab taxi beschikbaar was. Dit bleek gelukkig het geval te zijn. Onderweg naar ons hotel dacht ik met weemoed aan het park Grobogan Bersemi (zie https://www.facebook.com/1228636020487740/posts/2798668343484492). Ik wist dat daar een gelukkig nieuwjaar festival werd gehouden en achteraf had ik spijt dat we niet daar Oud en Nieuw hadden gevierd. Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Woensdag 1 januari 2020