Naar school in Indonesië! Het is 8 uur in de ochtend. We liggen nog een beetje te doezelen, even lekker langzaam wakker worden. Dan wordt er door kakak Rina en haar dochter Ana op de deur geklopt. Ik had mijn bril nog niet eens op; maar ze kwamen met eten en ze wilden Joanne meenemen naar een school. Ana wilde een haarborstel zodat ze Joannes haar kon doen en dan zouden ze gaan. Ja maar, ho even! Joanne mag naar een school in Indonesië en ik als juf ga niet mee? Met Google Translate kon ik kakak Rina gelukkig snel uitleggen dat ik heel graag mee wilde. Zij spoedde zich naar de buurvrouw om een scooter te lenen en ik kleedde me snel om. Aangekomen op de school zag ik een klein schoolpleintje vol met speeltoestellen en de muren allemaal prachtig beschilderd. Twee klaslokalen met allemaal tasjes aan de kapstok. Maar geen kind te zien. Er zaten een paar vrouwen voor een klaslokaal waar wij bij gingen zitten, Joanne kon een beetje spelen (voor zover de warmte dat toeliet). Tsja….en nu? Je kan niet echt uitleggen of vragen wat er gaat komen dus we wachten maar rustig af. Wellicht wilden ze Joanne gewoon even laten spelen? En gaan we verder helemaal niet de school in? Dan ineens komen er door het toegangshek allemaal kinderen en moeders het pleintje oplopen. De klaslokalen gaan open. Enkele kinderen gaan spelen, anderen gaan in het klaslokaal alvast aan het werk (schrijven van letters) en een aantal moeders helpt hun kind met het eten van rijst. Joanne en ik worden eerst alleen nog aangestaard maar al snel worden we opgeslokt door mensen die met ons op de foto willen. Het blijkt een pre-school te zijn. Aangezien kinderen vanaf 6 jaar naar school gaan zijn deze twee klassen te vergelijken met de kleuterklassen. Joanne is de grootste van alle kinderen maar ook de jongste. Ik maak foto’s en filmpjes in een van de klassen wanneer ik naar buiten wordt geroepen. Alle kinderen staan opgesteld voor de deur, ik hoef er alleen maar achter te gaan staan voor een heuse groepsfoto! Hierna is blijkbaar het speelkwartier voorbij, want alle kinderen gaan naar hun klas. Het onderscheid is makkelijk te maken aangezien de ene klas een uniform draagt en de andere klas niet. Het is een Islamitische school dus alle meisjes dragen wel een hoofddoek. Ik ga eerst eens kijken bij de klas met de uniformen. Twee juffen zijn bezig zo’n 35 kinderen op de grond te laten zitten. Een van de juffen begint te zingen en start haar les over, ik denk, lichaamsdelen. De andere juf houdt orde. Daarna neem ik een kijkje in de andere klas. Ook hier twee juffen. Ieder zitten ze met een groepje kinderen op de grond. Ze helpen deze kinderen met schrijven. Het ene kind zit op de grond te schrijven, het andere ligt te schrijven. Aan tafeltjes zitten de andere kinderen, ouders zijn nog gewoon aanwezig. Het ene kind schrijft met een ouder, het andere kind eet met een ouder en andere kinderen staren naar buiten. Joanne gaat bij een juf op de grond zitten. Ze krijgt een schriftje en mag ook letters gaan schrijven. Haar pengreep wordt direct gecorrigeerd. Men vindt het klaarblijkelijk gek dat zo’n grote meid haar potlood nog niet goed vasthoudt. Als ik ze vertel dat Joanne 3 jaar is staan ze versteld, maar snappen ze het iets meer. Ook Joanne levert haar schriftje in en krijgt 4 stempels op iedere arm. Ik merk dat mijn burnout weer de kop op steekt. Hetzelfde gevoel als wanneer ik in Nederland een klas binnenloop bekruipt me. Ik wil weg. Nog even geniet ik van het moment: ik sta hier in een klas in Indonesië en ik kan mijn dochter en mijn klas dit meegeven, dat is toch fantastisch! Ik loop naar de leerkrachten en zeg: Terima kasih banyak, saya pulang. Liefs Ilse
Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 3 augustus 2017