Zo laat je een week niets van je horen en zo zit je na een dag weer achter de laptop een bericht te schrijven. Na mijn bericht van gisteren kreeg ik zoveel fijne reacties (hartelijk bedankt daarvoor) dat het mij duidelijk werd dat best veel mensen deze blog volgen. Sommige verhalen worden bijna wel 4000 maal (!) gelezen. Hoewel ik dat hartstikke leuk vind, is dat niet de reden dat ik nu weer achter de laptop zit. We hebben net het afscheidsfeest van Mark gehad en dat was best emotioneel. Voor mij niet zo zeer dat Mark nu weggaat (we zitten in hetzelfde vliegtuig terug naar Nederland, en in Nederland zie ik hem vast wel weer), maar wel voor de familie. De familie beseft namelijk dat het wel even duurt voordat ze Mark weer zal zien aangezien Mark niet in de gelegenheid zal zijn, de familie elk jaar te begroeten. Dit besef bracht heel wat tranen ter weeg en niet alleen bij Ibu. Dat belooft wat voor komende vrijdag wanneer we zelf afscheid zullen moeten nemen van de familie. Bij het zien van zoveel verdriet, schiet je zelf toch ook een beetje vol en wanneer ik met emoties ‘gevuld’ ben, dan blijk ik toch de behoefte te hebben even van mij af te schrijven. Dit gezegd hebbende besef ik dat ik eigenlijk weinig te vertellen heb (of het moet ons bezoek aan het zoveelste plaatselijke restaurantje zijn), maar wellicht des te meer om te laten zien. Onder het mom van ‘beelden zeggen meer dan woorden’ (ik weet het: het is een goedkope smoes om me het er gemakkelijk van af te kunnen maken) zeg ik: Untungnya kita punya gambar! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Dinsdag 1 augustus 2017