Van Godong weer terug naar Purwodadi dus. Dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Aanvankelijk wachtte ik op de bus die van Semarang via Godong naar Purwodadi reed, maar om een reden die mij niet bekend was kwam die niet. Ondertussen was ik gesnapt door mijn zus Nuryati. Dat was ook niet zo gek. Zus Nuryati verdient de kost door het verkopen van deels eigen verbouwde groente en fruit. Blijkbaar had ze een klein houten opslaghokje aan de kant van de weg en liet ik nou net voor dat hokje op de bus wachten. “Grab-car,” zei ze tegen me. Hoewel mijn voorkeur nog steeds uitging naar op de bus wachten, besloot ik maar te voldoen aan haar verzoek en via de Grab app probeerde ik een Grab-taxi te bestellen. Helaas bleef de app de melding geven dat er geen grab-taxi’s beschikbaar waren. Noodgedwongen koos ik daarop voor een grab-biker. Gelukkig waren deze wel beschikbaar, maar om nu te zeggen dat het fijn rijden is 20 kilometer achterop een hobbelende moter met een veel te zachte achterband, dus een veel te beurse kont? Het alternatief was natuurlijk lopen dus eigenlijk mocht ik niet klagen, maar ik was toch blij dat ik na een dollemansrit van bijna drie kwartier de lobby instapte van hotel FrontOne. FrontOne hotel heeft als thema muziek. Op zich leuk, maar het bleek alleen visueel te zijn. Dat is niet zo handig als het om muziek gaat. Dus veel foto’s en plaatjes van muziek instrumenten, maar instrumenten die je daadwerkelijk kon bespelen, ho maar. Dan haak ik al snel af natuurlijk. Hotel FrontOne bevindt zich schuin tegenover Gryad Grand Master Hotel: ook uit het centrum dus en het is het andere hotel dat ook via Booking.com te boeken is. Het was duurder dan het Gryad Grand Master Hotel en wat mij betreft is dat niet gerechtvaardigd. Ook hier was het bed heerlijk, maar het Gryad Master Hotel straalde gewoon meer luxe, rust en comfort uit. Het FrontOne Hotel was gehorig en de kamers waren kleiner. Het sanitair was verder wel goed en er was zelfs een klein zwembad. Het ontbijt was bescheiden, maar goed te doen. Terug naar het thema muziek: mijn gitaar heb ik best gemist. Als ik wat zit aan te modderen met mijn gevoelens dan pak ik al snel de gitaar om even wat weg te pingelen: dat geeft me vaak troost en verlichting. Nu heb ik al heel wat gemengde gevoelens voor mijn kiezen gehad hier in Grobogan en dat ik mijn gitaar niet voor het grijpen had ervoer ik toch wel als een groot gemis. Helemaal omdat Sander Metz (ook iemand die uit Indonesië geadopteerd is) mij gevraagd had of ik het liedje ‘Op Straat’ (vertaling van Street of London, uitgevoerd door Guus Meeuwis) ten gehore wilde brengen in zijn theatervoorstelling van vandaag ‘De grote meezingshow’, waarvan de opbrengst bestemd was voor Hart4Sulawesi: een initiatief van Hartini Van Rijssel (ook geadopteerd uit Indonesië) dat zich inzet voor de slachtoffers van de aardbeving in Sulawesi eind september vorig jaar). Ik had Sander mijn medewerking toegezegd, maar ik moest daar helaas op terugkomen toen ik later besloot naar Indonesië te gaan. Sander heeft het lied daarom zelf maar gezongen (zie https://www.facebook.com/sander.me…/videos/2289562877976986/). Ik heb er met een beetje weemoed naar gekeken: graag had ik erbij willen zijn. Hoewel ik eerder heb gezegd dat vergelijken eigenlijk nooit goed is, vind ik de tekst van het liedje wel toepasselijk; zeker met de taferelen die ik gezien heb in de sloppenwijken in het achterhoofd. Wat dat betreft merk ik dat ik er aan toe ben om weer naar Nederland te gaan. Zeker nu het officiële afscheid van de familie is geweest. Ik mis Ilse, Joanne en Ajanna ontzettend, evenals de bruine boterhammen met oude kaas (let wel: in deze volgorde). Ik ben nu voor de vierde keer in Indonesië geweest en alle keren heb ik Indonesië op een andere wijze beleefd, bekeken en gezien. En ik ben blij wederom gezien te hebben dat het goed is. Saya pulang! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Maandag 11 maart 2019