Nog voor de Islamitische wekker van de overbuurman vanochtend af ging, werd ik wakker. Hoewel ik gisteravond al om 20.00 uur naar bed was gegaan (voor mijn doen vroeg, maar voor veel Indonesiërs heel normaal), kon ik aanvankelijk de slaap niet vatten. Mijn hoofd zat nog helemaal vol met gedachtes en indrukken en ik heb nog een behoorlijk tijdje liggen woelen en malen.
Zoals gisteren vermeld, zouden we vandaag naar het huis van zus Anik in Demak. Broer Aris Sulistyo zou ook komen en Ratna vertelde mij dat dat een unicum was: zij had Aris Sulistyo voor het laatst in juli 2017 had gezien in het ziekenhuis in Purwodadi toen Bapak zo ziek was, dat de familie dacht dat hij er zou sterven.
Omdat de afgelopen dagen best veel van mij hadden gevergd, had ik gisteravond Ratna (die zich nu al ‘mijn manager’ noemt) reeds laten weten vandaag rustig aan te willen doen en geen afspraken voor vandaag in te plannen. Heerlijk leek me dat even geen stress, lekker rustig ontwaken wanneer het mij uit zou komen.