Ik was in de bus nog niet geland of iemand hield mij een versleten pet voor mijn neus. Of ik even wilde dokken. De eigenaar van de pet had blijkbaar net voordat ik in de bus kwam gezongen en zichzelf daarbij begeleid met een gitaar. Nou ja, gitaar… De gitaar had slechts twee snaren en die twee snaren waren onderling nog niet eens gestemd ook.
Over de busreis van Rumah Sakit Yakkum (Purwodadi) naar treinstation Solobalapan (Solo) valt weinig te vertellen. In eerdere posts heb ik reeds omschreven hoe verschrikkelijk de busreis naar Solo was en deze reis was hetzelfde, mogelijk zelfs nog erger (lees sneller). Toen ik uit de bus stapte moest ik desondanks twee uren wachten voordat de trein naar Surabaya zou vertrekken.
Toen ik om 15.30 uur plaatselijke tijd uit de trein stapte, besloot ik eerst het station te verlaten. Ik had een kleine opvouwbaar krukje meegenomen (zie foto) dat me al vele malen goede diensten had bewezen, zowel bij de familie als ook tijdens de reis naar Bali. Zo ook nu: ik zetelde me voor het station, tot groot ongenoegen van de vele taxichauffeurs die me onmiskenbaar te kennen gaven mij zo snel mogelijk in hun taxi te willen hebben.