Bijkomend nieuwtje

Als er iets is wat ik hier in Indonesië leer dan is het dat er belangrijkere dingen zijn in het leven. Een goed voorbeeld daarvan is het bereiken van 300 likes :p ! Blijkbaar worden mijn verhalen erg gewaardeerd. Weten we dat ook weer en dat doet me werkelijk goed, vooral op de spaarzame momenten dat ik me eenzaam voel. Want ook dat overkomt me hier in Indonesië. Dan nog een interessant ‘bijkomend’ nieuwtje: vorige week postte ik dat ik me schuldig voelde om vrouw en kind achter te laten, maar eigenlijk had ik ‘istri dan anak-anak’ moeten schrijven: ik laat namelijk zwangere vrouw en kind achter. En dat maakt het allemaal natuurlijk nog moeilijker. Onder andere omdat ik niet bij de tien weken echo kon zijn. Omdat er bij deze echo geen complicaties waren mag ik van Ilse ook hier bekend maken dat we in blijde verwachting zijn! Gelukkig weet ik uit betrouwbare bron dat er goed voor Ilse, Joanne en Welpje (voorlopige naam, door Joanne bedacht) wordt gezorgd. Bedankt daarvoor lieve vrienden, familie en kucing (huiskat) Jelle! Hier in Indonesië gaat alles verder zijn gangetje. Hoewel de koorts nu weg is, ben ik nog steeds aan de diarree. Na drie dagen ben ik er toch wel klaar mee. Daarom ben ik vanochtend naar Apotek Godong gelopen voor een gezonde portie Imodium, of te wel: Loperamide. Het eerste tabletje zit er in, nu maar hopen dat het snel beter gaat. De familie begon vragen te stellen over mijn kleren. Wat ze niet weet, is dat ik setjes kleren van dezelfde kleuren voor ongeveer een week heb meegenomen waardoor het lijkt alsof ik tot nu toe in dezelfde kleren rondloop. Tim, pakaian kotor (zijn je kleren niet vies)? Omdat ik nu een week in Indonesië ben (wat gaat de tijd snel) moest ik vandaag dus aan de (hand)was. Dat doe je hier in Indonesië blijkbaar met koud water. Toen ik later Nuris vroeg waarom, vertelde hij mij dat het verwarmen van waswater zonde zou zijn van de daarvoor benodigde energie. Weten we dat ook weer. Omdat ik goed voorbereid naar Indonesië wilde, had ik bij ‘Grote Markt’ een handig opvouwbaar wasrekje en wasknijpers gekocht. De hele buurt liep uit om te kijken hoe ik de was ophing en er werd hartelijk gelachen toen ik foto’s maakte voor deze blog. Omdat ik nog altijd een beetje ziek, zwak en misselijk was ben ik na het wassen even gaan rusten. Toen ik later een blik naar buiten wierp was mijn verbazing groot. Toen mijn was was was was er door vriendelijke buren een heus wasrek neergezet en mijn was was er keurig aan te drogen opgehangen. Zoals jullie weten verblijf ik niet in de directe omgeving van mijn familie zoals vorig jaar. Mijn buren zijn dan geen familie, maar ze zijn wel even aardig en meegaand. Mijn direct naaste buren spelen tot ’s avonds laat gitaar (constant één en hetzelfde liedje, dat wel), ze zingen en ze spelen schaak (hoe is het mogelijk). Mijn andere direct naaste buren zijn stil, maar de hanen die ze hebben zijn dat zeker niet. Vooral ’s nachts, vrijwel direct als de andere buren zijn gestopt met zingen ongeveer vanaf kwart voor één, zetten ze zo’n keel op (die hanen dan hè, niet de buren) dat ik niet begrijp waarom de andere buren niet uit protest spontaan weer beginnen te zingen. Na zeven nachten zou je toch zeggen dat er iemand schor wordt, maar nee: zowel de buren als de hanen hebben blijkbaar ijzersterke kelen. Gelukkig zijn mijn zenuwen minstens net zo sterk, dus inmiddels ben ik wel wat gewend. Wat niet went is de enorme hitte in mijn gehuurde kamer. De kamer schijnt baru (nieuw) gebouwd te zijn en er hangt een ‘baru’tje gloed’ (gloednieuwe) airco in. Prachtig allemaal, alleen snapt deze airco het zin van het bestaan of het zijn van het zijn niet: hij koelt namelijk niet. Op zich niet erg zou je zeggen, vorig jaar deed ik het ook zonder airco. Helaas zit ik dit jaar in een hermetisch afgesloten (vanwege de baru airco) kamer met een plat dak waar de zon de hele dag genadeloos op schijnt. Toen ik vroeg of er nog isolatiemateriaal was gebruikt bij het bouwen van de kamer, keek men mij verbaasd aan. ‘Isolatiemateriaal? Dat is toch helemaal niet nodig. Er wordt immers niet gestookt dus ook geen energie verspeeld…’ Resultaat is wel dat het buiten bijna altijd koeler is (op zijn minst koelst ongeveer 37 graden) dan binnen (op zijn koelst 40, maar gemiddeld 45 graden). Zus Rina trekt al een week aan de bel bij de verhuurder, maar die is en geeft al een week niet thuis. Hij woont in hetzelfde pand als waar mijn kamer deel van uitmaakt dus wellicht is het hem te warm. Op Internet had ik nog wel een tip gelezen over twee bevroren flessen water en een ventilator. Zou net zo goed moeten werken als een airco, alleen dan veel goedkoper. Ik heb het geprobeerd en het werkt inderdaad net zo goed als mijn airco: koelt voor geen meter, laat staan de hele kamer. Weten we dat ook weer. Tetap dingin, tetap sederhana, Tim Dondorp

Geplaatst door Godong Indonesie op Zaterdag 1 juli 2017