De oplettende lezer zal het zich al vast hebben afgevraagd: een binnenlandse vlucht van Jakarta naar Semarang, waarom dan naar Terminal 3? Binnenlandse vluchten van Jakarta vertrekken immers bijna allemaal vanaf Terminal 2. Hoewel onze taxichauffeur geen (oplettende) lezer is van deze Facebookpagina, vroeg hij het zich wel hardop af. Het antwoord is echter simpel: iedere keer wanneer ik Indonesië binnenkom, moet ik mijn BNI account wegens te lange inactiviteit heractiveren. Normaliter doe ik dat altijd op het vliegveld van Semarang, maar we zouden er landen om 15.10 uur. Omdat alle bankfilialen in Indonesië na 15.00 uur gesloten zijn, had ik van te voren thuis al uitgezocht dat er op het vliegveld van Jakarta bij Terminal 3 (Gate 5) ook een BNI kantoor was. Dit kantoor bevindt zich vlak bij de Skytrain, dus na het bezoek aan het BNI kantoor togen we via de Skytrain alsnog naar Terminal 2 om het vliegtuig naar Semarang te pakken. Zonder bloedende neuzen of medepassagiers die zich fysiek en verbaal tegen je keerden omdat ze eerder dan jij het vliegtuig wensen te verlaten terwijl ze een rij achter je zitten, kwamen we dan eindelijk aan op Achmad Yani, het vliegveld van Semarang. Ik heb het wel vaker hier gezegd, maar landen op Semarang voelt pas echt als ‘thuis landen’. Dat gevoel ken ik niet wanneer ik land op Jakarta. Zoals gezegd, voel ik (al dan niet terecht) een grote verantwoordelijkheid onze reis goed te laten verlopen voor mijn reisgezelschap. Daarom had ik reeds in een vroeg stadium van de voorbereidingen besloten hulp te vragen aan Stichting Ibu Indonesia. Stichting Ibu Indonesia is een stichting die zich net als Stichting My Roots inzet voor de belangen van Indonesische geadopteerden en tevens geadopteerden helpt bij het zoeken naar biologische familie. Hoewel de missie van beide stichtingen overeenkomsten hebben, spreken de visie, de in mijn ogen veel professionelere werkwijze en de wijze van communicatie van stichting Ibu Indonesia mij echter veel meer aan. Sindskort is het voor geadopteerden uit Indonesië mogelijk om via Stichting Ibu Indonesia vijf dagen lang gebruik te maken van een door de Nederlandse overheid gesubsidieerde tolk/ gids (zie https://www.adoptie-indonesie.nl/rootsreis-voor…). Ons bezoek aan mijn Indonesische familie dit jaar leek mij hiervoor uitermate geschikt. Op 23 september jl. bezocht ik daarom een informatiebijeenkomst van Stichting Indonesia om mij over de mogelijkheden te laten informeren. Daar mocht ik ook Pardi van https://indonesiatour.nl (de lokale partner met wie Stichting Ibu Indonesië samenwerkt) ontmoeten. Samen met hem en Stichting Ibu Indonesia namen we de plannen door. Hoe bijzonder was het om Pardi hier in Semarang samen met zijn collega’s Amri (chauffeur) en Tia (tolk) te ontmoeten. Amri en Tia zullen ons de komende vier dagen helpen met het vervoer en de communicatie van en naar de Indonesische familie. Ik ben zo blij en dankbaar met en voor hun hulp. Op Semarang stonden ze ons al op te wachten met een prachtig klein busje dat voldoende ruimte biedt voor 10 personen en al hun bagage. Van het vliegveld reden we naar Boja om ons eerste familiebezoek af te leggen. In Boja woont broer Aris Purnomo (twee jaar ouder dan ik), maar ik noem hem altijd Purnomo omdat ik naast Purnomo nog twee andere Arissen (Aris Sutrisno) en Aris Sulystio) heb. Met Purnomo heb ik wel de meeste klik (men zegt dat ik ook et meeste op hem lijk, zowel innerlijk als uiterlijk) en ik probeer Purnomo ook altijd wel te bezoeken. Het bezoek was kort, maar wel heel gezellig. We waren nog maar net binnen, of Hidaya (Purnmo’s vrouw) ging er samen met Joanne en Ajanna op de motor vandoor. Officieel om air putty (water) te halen, maar uiteraard ook om de kampong te laten getuigen van haar ‘internationale betrekkingen’. Na de kennismaking, het gezellig bijkletsen en de ‘officiële’ fotomomenten (zie foto’s) volgde alweer het hartelijk afscheid. Twee uur later reden we dan eindelijk de kampong van de familie op om bij hotel RedDoorZ in te checken. De kamerindeling en de bagage aan de rest overlatend spoedde ik mij met mijn vader naar Indomaret voor de eerste noodzakelijke boodschappen (lees: toilletpapier, Soffel tegen de muggen, een en drinken). Toen we terug kwamen bij het hotel lagen Ilse, Joanne en Ajanna al in het zwembad. Omdat ik zelf te moe was om er bij te gaan liggen, besloot ik te gaan slapen. Morgen zou het een spannende dag worden en deze wil ik zo uitgerust mogelijk aangaan. Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Vrijdag 26 april 2024