Saya pulang! Het is nu 23.30 uur in Indonesie. Vanochtend heb ik ‘officieel’ afscheid genomen van Ibu, Bapa, kaka Ismanto, kaka Nuryati, kaka Arti, kaka Rina en ‘officieus’ van nani Anik, nani Eny, nani Nurul en nani Ratna. Ik zeg ‘officieel’ (zie foto) en officieus, omdat ik sterke vermoedens heb dat de nani’s (jongere zussen) morgen naar vliegveld Achmad Yani International Airport (SRG) komen om ‘officieel’ afscheid van me te nemen. Het afscheid, wat kan ik daarover zeggen. Eigenlijk niet zo veel want net als bij eigenlijk ‘alles’ wat ik hier heb meegemaakt heb ik moeite het een en ander in woorden uit te drukken. Laat ik het me maar gemakkelijk maken door te zeggen dat het afscheid emotioneel was en dat we niet kunnen wachten op het moment dat we elkaar weer zien. En hier zit ik nu, in het Bliss Soetta Hotel in Semarang. Noem mij gek, maar ik heb voor dit hotel gekozen omdat het het meest oostelijke in Semarang is. Met andere woorden: van alle hotels in Semarang, is dit hotel het dichts bij de familie. Wat een verschil met de kampong: ik heb een kingsize bed, airconditioning, een bureau waarachter ik dit nu aan het typen ben, een douche met warm stromend water, een toilet met een heuse toiletbril, toiletpapier en een vreemd kraantje waarvan ik niet durf te Googlen hoe die te gebruiken, een kluisje, een mini koelkast, een waterkoker, roomservice en zo kan ik wel even doorgaan… …Maar ik kan er niet van genieten, omdat ik me eenzaam en verdrietig als nooit te voren voel. Wat doen daarom de vele lieve en positieve reacties op mijn verslagen (die ik nog niet allemaal gelezen had, omdat ik me aanvankelijk zoveel mogelijk wilde focussen op Indonesie) me nu goed. Het is fijn te weten dat jullie allemaal zo begaan en geinteresseerd zijn. Hier wil ik jullie allemaal heel erg voor bedanken. Terima kasih banyak! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Zaterdag 29 oktober 2016