Het is nu malan (1.00 uur) hier in Godong. Net als mijn eerste twee nachten op de kampong kan ik de slaap niet vatten. Het besef dat morgennacht de laatste nacht zal zijn die ik bij de familie doorbreng, houdt me wakker en maakt me weemoedig. Liet ik de afgelopen perioden geheel in de sfeer van de Indonesische cultuur alles maar op me afkomen en gebeuren, morgen zal daar een eind aan komen: geheel in de sfeer van ‘onze’ cultuur zal de dag in teken staan van het inpakken, voorbereiden en het plannen van de terugreis naar Nederland. Zoals eerder vermeld vielen de omstandigheden mij op de kampong aanvankelijk zwaar, al was het alleen maar omdat ik Joanne, mijn gitaar en Ilse (let op: in ‘willekeurige’ volgorde) vreselijk mis. Zo lag ik vandaag nog met stevige buikkrampen de hele dag alleen ziek in bed (buikgriep). Ibu (moeder) en kaka (zus) Rina in tranen omdat ik zonder mijn familie (vrouw en kind) in een vreemd land op een kampong onder erbarmelijke omstandigheden ziek zou zijn. Hoe blij waren ze toen ik ze verzekerde dat Indonesie mij niet meer zo vreemd aan deed en ik aankaartte dat zij toch zeker ook familie waren. Daarnaast vallen de omstandigheden mij na bijna twee weken niet meer zo zwaar en dankzij de diarree ben ik aan de toilet ondertussen ook wel gewend. Nani (zus) Ratna, vertelde mij dat de familie ontzettend dankbaar is voor mijn keuze op de kampong te verblijven en ik heb er geen moment spijt van gehad. Een betere manier om elkaar te leren kennen is er niet en wanneer ik volgend jaar weer twee weken hier naar toe ga zou ik zo weer op de kampong verblijven. De kampong zal er dan wel anders uitzien: van het geld van nani Lin zal het huis van Ibu gerenoveerd zijn en het huis van kaka Arti zal uitgebreid zijn met een tweede verdieping. Ik kijk er nu al naar uit. We hebben op de campong voornamelijk gelachen. Zo heb ik een mobiele telefoon van een familielid gemaakt omdat er geen IMEI nummer actief was (bekend probleem Wim, maar geen nood: pchulpGodong lost het op) en werden er veel grapjes gemaakt. Er is echter ook gehuild. Zo werden we geconfronteerd met cultuur-, inzicht- en meningsverschillen (pakewoh), maar hopelijk komen we daar overheen. Ik verwacht niet anders, want er is sprake van wederzijds respect, geloof, hoop, liefde en vertrouwen. Meer heb je niet nodig om familie van elkaar te zijn en te blijven, zowel in voor- als in tegenspoed… Ook is de adoptie ter sprake gekomen omdat Ibu zich steeds meer hiervan begint te herinneren. Hierdoor heb ik weer nieuwe dingen gehoord en nieuwe inzichten gekregen. Zo heb ik mijn hele leven gedacht dat ik ‘Heri Setiowan’ heet en mijn tweelingbroer ‘Heri Setiono’ (zo staat het ook vermeld op onze adoptiepapieren en onze identiteitsbewijzen), maar in werkelijk ben ik Heri Setyono en is Mark dus Heri Setyawan. Hoe het kan dat de namen zijn omgewisseld en verkeerd gespeld zijn? Nani Ratna zou zeggen: “No reason…,” waarmee voor haar de kous af zou zijn. Wat dat betreft kunnen wij nog veel van de Indonesische mentaliteit leren. Dengan seluruh Cintaku, Heri Setyono
Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 27 oktober 2016