De vorige keer vloog ik nog via China naar Indonesië maar gezien de huidige coronatoestanden daar en het gegeven dat ik niet heel goed reageer op corona, besloot ik China deze keer links te laten liggen. Als je dat maar ver en lang genoeg doet, dan kom je blijkbaar in Jeddah (Saoedi Arabië) terecht. Een klein halfuurtje geleden ben ik er geland. Inmiddels is het er middernacht geweest: morgen blijkt dan ook vandaag te zijn. Hier ‘onderweg naar huis’ althans. In Bolsward niet: daar is vandaag nog gisteren. Graag had ik even contact gehad met het thuisfront (inderdaad, zowel met Nederland als met Indonesië): even vertellen dat ik veilig geland ben en hoe het eerste gedeelte van de reis is verlopen. Geloof het of niet: vliegveld Jeddah is het één na grootste vliegveld van Saoedi Arabië, maar er blijkt NERGENS (gratis) WiFi beschikbaar te zijn. Er zijn wel diverse Airport Lounges met toegang tot WiFi Internet, maar dat is enkel beschikbaar voor businessclass reizigers. En dus zit er niets anders op dan 4,5 uur offline te wachten op de volgende vlucht naar Jakarta. De afgelopen dagen hebben velen mij een fijne vakantie gewenst. Heel lief natuurlijk, maar zoals eigenlijk elke reis naar Indonesië zie ik dit niet als vakantie. Dit keer wellicht nog minder dan ‘normaal’. Zoals velen inmiddels wel zullen weten, ben ik ongeveer een jaar geleden uit het ziekenhuis ontslagen. Bijna drie weken mocht ik wegens een coronabesmetting in het ziekenhuis verblijven, waarvan twee weken op de Intensive Care (zie https://tim.dondorp.nl/category/tim-op-ic-sneek/). Nog steeds ben ik, notabene in het zelfde ziekenhuis, aan het revalideren. Fysiek gaat het allemaal de goede kant weer op, maar met name op het cognitieve vlak kreeg ik meer en meer het gevoel dat het stagneerde. Bij Revalidatie Friesland kreeg ik veel tips en veel inzichten die mij aanvankelijk een flink eind de goede kant op hielpen. De laatste tijd kwam ik echter steeds meer tot het inzicht dat de huidige thuissituatie mij op dit moment belemmerde de verkregen tips en inzichten efficiënt en consequent toe te passen. Daarnaast waren mijn gedachtes tijdens en na mijn IC-opname zo vaak bij en in Indonesië, dat ik het gevoel had gekregen daar iets te moeten (al zou ik niet precies weten wat). Daarom dat ik besloten had deze nieuwe reis naar Indonesië te ondernemen. En zo zit ik nu op Jeddah Airport bij gate A10a te wachten tot ik kan boarden. Ik zie altijd uit naar Indonesië, maar tegen de vliegreis zie ik altijd als een berg op. Het eerste gedeelte naar Jeddah is me toch alles meegevallen. Natuurlijk, de vlucht duurde maar zes uren en het grootste gedeelte van nog eens negen uren heb ik nog voor de boeg. Toch ben ik blij dat het eerste gedeelte er alweer opzit. Vliegen met Saoedi Airlines is toch weer een hele nieuwe ervaring, zeker als je naar Jeddah vliegt. Jeddah ligt zo’n 70 kilometer van Mekka en Jeddah airport is dan ook het vliegveld waar Moslims van over de hele wereld naar toe vliegen als ze op bedevaart gaan naar Mekka. Deze vlucht van Amsterdam naar Mekka zat dan ook vol met moslims. Er werd ook meer Arabisch dan Engels gesproken. Tijdens de vlucht zag ik ook menigeen een kleedje uitspreiden om te kunnen bidden tot Allah. Ik heb nog nooit zoveel vliegende tapijtjes tegelijk gezien. Gelukkig is alles en iedereen veilig geland in Jeddah. Ook de hoofden van alle stewardessenwaren waren in doeken gewikkeld en in plaats van dat de veiligheidsvoorschriften werden gedemonstreerd werd er een stuk uit de koran voorgelezen waar ik niets van verstond (blijkbaar volstaat het gebed tot Allah ook voor een veilige landing). Er werd geen alcohol geschonken, kortom veel, zo niet alles, stond in het teken van de Islam. De stewardessen zelf waren verbazingwekkend klein. Ze waren zelfs zo klein, dat sommigen niet eens in staat waren de bagagecompartimenten boven onze hoofden te sluiten. Wat dat betreft hadden eerder genoemde vliegende tapijten best van pas kunnen komen. Inmiddels verzamelen zich steeds meer Indo’s bij gate A10a en heeft het Bahasa Indonesia het Arabisch als voertaal verdrongen. Voor mij een teken dat ik bij de juiste gate zit. Wanneer er iemand tegen mij in het Bahasa begint te praten, besef ik me dat ik toch ‘verder van huis ben’: mijn Bahasa was al niet veel, maar na al die jaren blijkt hetgeen wat er nog zat helemaal weggezakt te zijn. Over iets meer dan een uur zouden we moeten kunnen boarden. Naar verwachting land ik morgen om 17.30 uur lokale tijd (11.30 uur Nederlandse tijd) op Jakarta. Omdat ik in Indonesië pas weer toegang heb tot Internet, zal ik dit verhaal morgen past posten. Wordt ongetwijfeld vervolgd… Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Woensdag 1 februari 2023