Afgelopen maandag heb ik mijn ouders mogen ophalen van een super de luxe vakantiecruise ‘dobberen op de Oostzee’ met de ‘Celebrity Apex’ (https://en.wikipedia.org/wiki/Celebrity_Apex). Het schip ‘kende’ we al een beetje, want mijn ouders hadden we uitgezwaaid bij het pondje van Spaarndam toen ze daar anderhalve week ervoor langsvoeren vanuit PTA (Passenger Terminal Amsterdam) onderweg naar het hoge koude noorden. Tijdens de vakantie van mijn ouders mochten wij op hun hond Lotje passen en dat leverde mij afgelopen maandag direct een gewetensvraag op. Mijn dochter Joanne wilde graag mee haar opa en oma ophalen, maar Lotje wilde ook mee. Gezien de bagage die mijn ouders meehadden, verwachtte ik niet dat er voldoende plek in de auto over zou zijn voor Joanne en Lotje samen. Gelukkig loste het probleem zich de volgende ochtend vanzelf op. Toen ik vrij vroeg (voor vakantiebegrippen althans) klaar stond om de auto in te stappen, draaide de één zich grommend (ik meende althans ‘grumbel’ te herkennen) nog eens om en wist de ander niet hoe snel ze, eveneens grommend (maar ditmaal van genoegen), plaats moest nemen in de kofferbak. Lang verhaal kortmakend: mijn ouders bleken corona opgelopen te hebben. De coronatest die ze deden zodra ik ze thuis had gebracht wees dat in elk geval uit. De dinsdag erop voelde ik me ook niet zo lekker. Aanvankelijk dacht ik nog dat het tussen mijn oren zou zitten, vooral toen een zelftest nog negatief bleef, maar toen ik de nacht daarop 40 graden koorts had wist ik eigenlijk wel hoe laat het was. Na best een bange nacht: ik voelde me precies even ziek als de vorige keer dat ik met corona ziek thuis lag, bevestigde een positieve zelftest mijn bange voorgevoel. Inderdaad weer Corona! Na drie dagen hoge koorts en een saturatie dat gelukkig rond de 90 bleef hangen, duf ik de balans wel op te maken. De koorts is vandaag gezakt en ik heb weer de kracht om te kunnen douchen. Ik ben dus weer aan de betere hand: hoewel ik vrijwel nog de hele dag in bed moet liggen zal het tot een nieuwe ziekenhuisopname of (en daar zat natuurlijk mijn grootste angst) een tweede IC-opname waarschijnlijk niet komen. Wel merk ik dat ik bij de minste inspanning aan het hyperventileren ben, dat mijn hartslag in rust weer terug is naar het ziekenhuisniveau van ‘destijds’ (140 slagen per minuut) evenals het energieniveau. Ik was me er van bewust nog lang niet volledig hersteld te zijn van mijn IC-opname/ de vorige Corona besmetting, maar ik ervaar nu een dermate grote terugval dat ik me besef dat ik toch al wel een heel eind op de goede weg was.
Geplaatst door TimopicSneek op Zondag 7 augustus 2022