Het is al weer een jaar geleden dat ik weer thuis mocht komen uit het ziekenhuis. Blijkbaar best een moment om bij stil te staan. Joanne en Ilse heb ik de afgelopen maand in elk geval meer dan eens ‘betrapt’ op het herbeleven van betreffende dag van precies een jaar geleden. Joanne was zelfs zo bezig met de IC-periode dat ze geregeld spontaan begon te huilen en er ook ‘s nachts vaak niet van kon slapen. Omdat ik Joanne tot voor kort eigenlijk nooit over de IC-periode heb gehoord, was ik aanvankelijk verbaasd. Joanne gaf aan het erg jammer te vinden dat ze mij nooit had mogen opzoeken op de IC en dat ze de behoefte had alsnog te zien waar ik had gelegen. Onderling hebben we het nog best vaak over de IC-periode en Joanne vindt het lastig daarbij het gevoel te hebben als enige geen onderdeel uit te maken van iets wat gemeenschappelijks zou moeten zijn. Daarop besloot ik de ICU-nazorg van Antonius te mailen. Zij pakten het fantastisch op: Joanne werd uitgenodigd voor een gesprek met een pedagogisch medewerker op de kinderafdeling en daarna mocht ze de IC-kamer bezoeken waar ik daadwerkelijk twee weken had gelegen. Joanne vond het heel erg fijn dat ze er mocht kijken. Niet alleen voor Joanne was het bijzonder, ook zelf vond ik het bijzonder terug te zijn op deze bijzondere plek. Hoe anders bezag ik hem nu dan destijds… Wederom bedankt ICU Sneek. Niet alleen voor alle goede zorgen tijdens mijn IC opname, maar ook voor de goede nazorg die jullie leveren aan patiënt en gezin!
Geplaatst door TimopicSneek op Vrijdag 23 december 2022