Wat was het lekker warm. Ik lag in de stal bij mijn schoonouders en ik kon me eigenlijk niet herinneren dat ik hier eens eerder heb geslapen. Verdwaasd van de slaap voelde ik dat ik tegen iets groots en warms aan lag. Naast mij lag een echte ‘Fries Hollandse’, beter bekend als de ‘Zwartbontige koe’ die me zeer indringend en loom tegelijk, maar bovenal heel verliefd aankeek. Hoewel ik het fenomeen ‘koe-knuffelen’ nooit begrepen had, vond ik het best noflik liggen. Daarom besloot ik nog wat dichter tegen ‘Berta 12’ aan te kruipen en lekker verder te slapen. Naarmate de nacht echter vorderde, kreeg ik meer behoefte aan persoonlijke ruimte. Daarom schoof ik enkele centimeters bij ‘Berta’ vandaan. Helaas nam ‘Berta’ hier onmiddellijk notie van: ze schoof minstens hetzelfde aantal centimeters net zo hard weer mijn kant op. Hierdoor raakte ik toch wat geïrriteerd. Met zachte drang drukte ik tegen ‘Berta’ haar billen in de hoop dat ‘Berta’ mij wat meer ruimte zou gunnen, maar helaas: ‘Berta’ weigerde ook maar iets mee/ dan wel terug te geven. Toen ik meer druk uitoefende bleek de Fries Hollandse niet ‘Berta’, maar Ilse te heten. Ik herkende ten minste Ilse haar stem, toen ik de koe: “Oh, sorry, lig op jouw weghelft?” hoorde uitspreken en haar zag terugschuiven naar haar eigen kant van ons bed… Met een schok opende ik mijn ogen. Het was behoorlijk donker. Ik had geen idee hoe laat het was. Het enige licht dat ik zag kwam van de kleine monitor die boven mijn bed hing. Omdat ik mijn bril niet ophad, kon ik niet zien hoe hoog mijn hartslag was. Wel voelde ik dat deze hoog moest zijn. Ik wilde mijn bril pakken, maar dat kon ik niet. Met mijn handen vastgebonden lag ik in bed. Hoewel ik me niet kon bewegen en mijzelf ook niet kon zien, voelde ik dat er een buis door mijn keel zat waardoor ik niemand kon roepen, terwijl ik daar wel behoefte aan had. Ik was namelijk bang. Wat deden al die slangetjes op mijn lichaam en al die infusen in mijn lichaam? Lag ik soms in een laboratorium deel uit te maken van één of ander medisch experiment? Of was ik soms door aliens ontvoerd? Ik meende me te herinneren dat een aantal aliens boven mijn bed hadden gehangen. Hoelang lag ik hier al en hoe lang moet ik hier nog liggen? En die pijn, die steeds groter werd. Waar kwam die vandaan? Een gevoel van totale paniek over viel me. Wacht eens even. Dit gevoel van paniek dat ken ik. Dit heb ik eerder meegemaakt. Déjà vu! Ik ben weer terug op de IC! Ik dwong mezelf helder na te denken. Ik wist dat dat niet kon, maar als ik om me heen kijk dan voelde alles zo echt. Daarnaast zag en voelde ik ook dingen, die ik me niet kon herinneren van mijn IC periode: dit moest wel echt zijn. Maar gisteravond was ik toch echt thuis naast Ilse in ons eigen bed in slaap gevallen. Ilse moest mij weer mee terugnemen, vanuit de IC terug naar huis. Wederom een déjà vu: had ik Ilse niet eerder wanhopig op afstand gesmeekt mij te redden vanuit de IC? Toch lag hier mijn enige kans. Ondanks de beademingsmachine, meende ik enkel op mijn ademhaling invloed uit te kunnen oefenen. Ik besloot heel hard en heel snel te ademen, in de hoop dat Ilse daar van wakker werd en inderdaad. Na wat voor mijn gevoel een eeuwigheid duurde, klonk daar de stem van Ilse. “Tim, wat ben je onrustig. Word eens wakker. Je ligt op mijn weghelft!” ‘Zomaar’ twee voorbeelden van dromen die ik nog vrij recentelijk heb gehad. Het is ongeveer een halfjaar geleden dat ik ontslagen ben uit het ziekenhuis. Hoewel ik eerder had aangegeven niet meer te posten, omdat mijn IC-periode ‘verslagen’ was (zie https://tim.dondorp.nl/2-januari-2022) besluit ik toch een statusupdate te plaatsen. Ook omdat mij via diverse kanalen wordt gevraagd hoe het nu met me gaat. Welnu, als je mij vandaag de dag tegenkomt zou je (kunnen) denken dat ik alweer helemaal de oude ben. Dat is in elk geval wel het signaal wat ik van anderen vaak terugkrijg. Zo ben ik inmiddels weer op gewicht, kan ik weer lopen, fietsen, zingen en gitaarspelen. Inderdaad kan ik veel zo niet alles weer, maar met name op het cognitieve vlak merk ik dat er nog lang niet ben. Zo heb ik erg veel moeite met het opnemen en verwerken van informatie en van het aanspreken van mijn geheugen, aandacht, denksnelheid, organisatie- en planningsvaardigheden word ik ongekend snel supervermoeid. Confronterend is dat ik moeite heb met het vinden van de juiste woorden en/ of namen, dat ik snel overweldigd raak door drukte, geluid of licht en ook snel de draad van een gesprek kwijt kan raken. Ik voel me tevens voortdurend zo moe, dat ik meerdere momenten op een dag behoefte heb aan slaap. Samenvattend komt het er op neer dat het fysieke herstel steeds beter gaat (het medisch trainen onder begeleiding van de fysiotherapeut werpt wat dat betreft echt zijn vruchten af), maar dat het cognitief nog altijd slecht gaat. Een revalidatiearts van het St. Antoniusziekenhuis te Sneek heeft me aangemeld voor een multidisciplinaire aanpak van mijn cognitieve problemen, maar helaas is er sprake van een wachtrij van weken, zo niet maanden. Hoewel ik dankzij het bezoek aan een IC-café (zie https://icconnect.nl/actueel/ic-cafe/wat-is-een-ic-cafe/) inmiddels weet dat cognitieve issues zoals de mijne veel voormalige IC-patiënten niet vreemd zijn en het ook nog jaren kan duren alvorens deze verbeteren baart de situatie mij wel zorgen. Morgen zal ik wederom een IC-Café bezoeken (https://www.mcl.nl/…/mcl-en-rugcampus-fryslan…). Ik ben erg benieuwd of dat nog nieuwe inzichten oplevert.
Geplaatst door TimopicSneek op Maandag 20 juni 2022