26 november 2021, Ilse vertelt

Pffff, bijna weekend! De wekker lijkt elke ochtend vroeger te gaan, maar stiekem word ik gewoon steeds vermoeider denk ik. Het is moeilijk opstaan, maar Joanne is gelukkig al wakker en al snel klaar om de online les weer in te gaan. Ajanna en ik zitten nog te ontbijten als de IC al belt. Petra is er weer en ze zegt dat jullie al heel hard gewerkt hebben. Wat we dan zien is echt fantastisch! Je zit rechtop in bed, met je bril op en beter nog: zonder slangen in je strot! Je kijkt er nog wat onwennig bij, maar je bent goed wakker! Je herkent Joanne en Ajanna en lacht een beetje. We spreken af dat ik vanmiddag bij je langs kom. Wanneer we dit nieuws in de grootouder-app zetten, is iedereen door het dolle! Ik doe een dansje als Joanne alweer aan haar schoolwerk wil beginnen. Joanne wil toch gelijk oma bellen, zo mooi! Wat is dit belachelijk goed nieuws! Wauw! Joanne heeft om 10 uur nog online spelling en daarna is het tijd om naar Leeuwarden te gaan. Joanne moet voor de laatste keer testen. Wanneer deze test negatief is mag ze maandag weer naar school en wanneer de test positief is is ze eigenlijk al 24 uur klachtenvrij en mag ze ook maandag weer naar school. Eindelijk is het einde van de quarantaineperiode in zicht! Voor vanavond heb ik nog geen eten geregeld dus ik besluit met de meiden lekker naar McDonalds te gaan. Dit hebben we met z’n allen wel verdiend én mijn reuk en smaak zijn weer terug. Zo kunnen we vanavond nog wat pannenkoeken van gisteren eten en dan is dat ook weer geregeld. Ik merk dat de Frapée caramel vreemd smaakt, maar volgens Joanne is er niks geks aan. Ze zegt: “Blijkbaar heb je al wel je neus terug, maar nog niet je mond!” Thuisgekomen gaan we nog even in bed liggen, maar dan is het eindelijk tijd dat ik naar je toe kan. Als ik aankom in de beeldschermruimte zie ik je al liggen. Je ligt zonder deken en met blote benen. Nou… Daar is niet zoveel meer van over, je benen waren al niet zo vol meer maar nu zijn je benen en knieën echt knokig. Gauw naar de sluis om me om te kleden, het wordt al routine. Handschoenen aan, mondkapje wisselen, bril op en schort aan. Petra zegt dat ik maar een bekertje met water en een rietje mee moet nemen. Ik ben verbaasd; kan je dat al dan?! Oooh en dan is het zo fijn om je weer zo te zien Lief. Je reageert op me en je kan zelfs weer een beetje praten. Ik leg je uit dat je een slangetje van je neus naar je darmen hebt voor het eten en je reageert met: “Lekker…” Als ik vraag of je meiden mist reageer je wat verbaasd: “Ik mag toch vandaag naar huis?” Petra komt binnen en vraagt of je ook even uit bed wil. Mijn oren klapperen! Je hebt vanmorgen oefeningen gedaan met fysiotherapeut Kevin en ze gaat hem vragen of hij wil komen helpen. Nou, uit bed en op een stoel zitten is nog wat een te grote stap (vind ik ook!) maar even op de rand van het bed zitten wil jij wel proberen. En dat gaat best goed! Voor jou valt het echter erg tegen. Voor je gevoel lig je hier nog maar net en nu kan je niet eens zelf gaan zitten. Dat proces gaat nu voor jou beginnen Lief. Wellicht door alle spanning of juist het loslaten ervan voel ik me vanavond niet zo lekker. We gaan allemaal lekker vroeg naar bed. Joanne belt nog even met Amelie. Ik hoor Joanne ook vanalles vertellen aan Martha. Daar ben ik wel heel blij om, ze vertelt of praat niet heel veel over de situatie met mij en zo kan ook zij haar emoties wat kwijt of verwerken. Op de valreep krijg ik nog een foto van de IC. Je hebt een waterijsje gekregen ter verzachting van je keel. Deze foto geeft ons wederom tranen in de ogen, maar deze keer van het lachen. Het zal je niet verbazen dat ik met een zucht van verlichting in slaap val 💖

Geplaatst door TimopicSneek op Zaterdag 1 januari 2022