Afgelopen nacht had ik erg slecht tot niet geslapen. Gisteravond werd mij door een arts verteld dat ik vandaag waarschijnlijk de IC mocht verlaten. Ik zou worden overgeplaatst naar de ‘gewone’ corona afdeling, alwaar ik verder verpleegd zou worden. Na dit nieuws was ik zo opgewonden (een stap dichter bij het ontslag uit het ziekenhuis), dat ik niet meer kon slapen. Bovendien was ik bang voor nieuwe nachtmerries. Afgelopen nacht kwam de nachtploeg geregeld bij mij kijken: toen ik maar wakker bleef spoot een verpleegster mij via een infuus een slaapmiddel in. Zelfs daarna bleef ik nog uren wakker. Rond een uur of vier ’s ochtends viel ik dan toch eindelijk in slaap. Toen ik vanochtend wakker werd was een verpleegster in en om mijn bed druk in de weer. Zodra ze merkte dat ik wakker werd, begroette ze me en stelde ze zich voor als Anouk. Hoewel ik pas aan het einde van de middag naar de corona afdeling zou mogen, was Anouk nu al bezig met de voorbereidingen. “Ik zal je bevrijden van de meeste infusen en slangetjes en dan zal ik je wassen,” sprak ze waarna ze mij mijn ziekenhuisshirt begon uit te trekken. Nog half slapen knikte ik instemmend. Verbaasd viel mijn oog op het half verschrompelde plastic flesje dat boven mijn hoofd hing. Er zat een bodempje restanten in wat er uit zag als Brinta en tot mijn afgrijzen liep er vanaf dat flesje een slangetje recht mijn neus in. Ik vroeg Anouk waar dit precies voor diende, maar ik had direct spijt van mijn vraag. Vol trots vertelde de verpleegster dat dit sondevoeding was en dat deze via een speciaal systeem dat helemaal vanuit een Duits ziekenhuis was ingevlogen aan de hand van een magneetje en een echo apparaat door mijn maag naar de duodenum (twaalfvingerige darm) was gebracht. Dit was nodig, omdat mijn maag enige tijd niet correct werkte. Via een denkbeeldig magneetje beeldde Anouk uit hoe het was gegaan door met haar vinger een bepaalde denkbeeldige lijn over mijn buik te kietelen. Halverwege haar verhaal was ik Anouk alweer kwijt. Ik weet nog dat ik “Goed verhaal, lekker kort ook: boeien!” dacht, maar ik hoorde mezelf “Interessant,” zeggen. “Weten jullie wel zeker dat jullie de goede fles hebt gebruikt? De inhoud ziet er nogal tweedehands uit.” Vroeg Anouk als tegenreactie nu echt of ik soms borsthaar had? Tijd om er over na te denken kreeg ik niet. Rats deed Anouk, waarna ze me triomfantelijk de pleisters liet zien die wat sensoren op mijn borstkas op hun plek hadden moeten houden: “Nu in elk geval niet meer!” Ik was in elk geval weer helemaal wakker. Anouk liet er verder geen gras over heengroeien. Ze haalde stagiaire Linda en een tillift erbij. Om naar de afdeling te kunnen, moest ik namelijk naar een ander bed overgeheld worden. Wat onwennig keek ik naar de tillift (zie toegevoegde foto). Deze bleek echt nodig te zijn, want zodra ik probeerde op mijn benen te staan zakte ik compleet door mijn benen. Met de tillift ging het prima, maar toen ik in het nieuwe bed lag was ik zo moe dat ik tot het moment dat Ilse kwam moest bijkomen. Ilse, Anouk en ik hebben hebben het die middag heel gezellig gehad. Er werd veel gelachen en gepraat. Ilse is zo’n drie kwartier gebleven, maar daarna vroeg ik haar vriendelijk of ze weg wilde gaan. Ik wilde graag naar de corona afdeling toe en ik dacht dat dat pas kon wanneer Ilse was vertrokken. Toen Ilse vertrokken was, werd ik met een snelheid waar Max Verstappen jaloers op zou zijn en al mijn hebben en houden dwars door het ziekenhuis naar de corona afdeling gereden. En daarmee kwam mijn ‘avontuur’ op de IC definitief ten einde…
Geplaatst door TimopicSneek op Zondag 2 januari 2022