Na uiteindelijk een goede nacht vind ik de dag maar helemaal niks. Ik ben nerveus over hoe het met jou gaat en nog zo een week met de kinderen binnen zie ik gewoon zo niet zitten. Alles komt op me af en ik ben de hele ochtend in staat in huilen uit te barsten. De tijd kruipt voorbij… Ajanna ontpopt zich ondertussen tot mode-icoon ofzo want ze kleedt zichzelf aan in de mooiste creaties. Ze merkt heel duidelijk dat er iets aan de hand is en probeert te helpen. Meestal belt de IC rond 10 uur maar het is nu al 10:45 en ik heb nog niets gehoord. Net nu het met jou niet goed gaat. Ik wil weten hoe je de nacht bent door gekomen! Zouden ze druk zijn op de IC? Hebben ze het dan zo druk met jou? Gaat het wel goed? Tegen twaalven word ik eindelijk gebeld: je bent lekker diep in slaap en je zuurstof is weer wat naar beneden geschroefd. Ze laten je nu 48 uur zo op je buik liggen, zodat je langzaam wat kan bijtrekken. Ik heb afgesproken dat ik half 2 even naar je toe ga. Mijn moeder stelt voor dat zij dan voor mij naar het ziekenhuis komt, heel fijn! Pa en ma komen naar Bolsward om op de meiden te passen. Ze gaan buiten wandelen want officieel zitten de meiden nog in quarantaine natuurlijk. Langzaam voel ik me weer wat rustiger worden en krijg ik wat energie om Joanne te helpen met schoolwerk en even een spelletje te doen met Ajanna. Het is deze keer veel fijner om bij je te zijn. Je bent natuurlijk diep in slaap en ik heb vandaag totaal geen contact met je maar daardoor heb je wel veel meer rust dan gisteren. Jouw zuurstofgehalte blijft goed stabiel, dus de medicatie (bloedverdunners en ontstekingsremmers) werken. Ik vertel je weer vanalles, ik aai je door je haren en houd je hand vast in de hoop dat je gauw de mijne weer kunt vasthouden. Ik heb je naast me nodig Lief. Deze keer is er wel vaak even een verpleegster bij me, ook omdat er een buurman naast is komen te liggen. Dat is wel heel fijn, ze legt me dingen uit en maakt foto’s. Beneden gekomen huilen mijn moeder en ik even, alles is zo ongrijpbaar en je kunt niets doen… Thuisgekomen hebben pa en ma toch binnen (met mondkapjes) wat voor ons opgeruimd, ik had er de afgelopen tijd geen energie voor. Maar wat scheelt het een stuk als er weer wat ruimte in huis komt. Het voelt weer meer als ons thuis in plaats van dat stomme hok waar we niet uit mogen. Update na het avondbellen: Je ligt er nog net zo bij als vanmiddag uiteraard. Je hebt op zich niet zo heel veel extra zuurstof nodig, dus dat is goed. Maar als ze je morgen weer op de rug draaien kan dat natuurlijk weer anders zijn. We gaan het zien morgen. Eerst lekker slapen, deze dag hebben we weer gehad.
Geplaatst door TimopicSneek op Zondag 26 december 2021