“Goede morgen Tim, je bent wakker zie ik. Hoe gaat het met je?” vraagt een verpleegster. Ik kijk in haar vriendelijke gezicht en ik vroeg me versuft af of ik echt al wakker was. Tot dit moment ging er niets door mijn hoofd: geen verleden, geen heden, geen toekomst. Niets hield mijn gedachtes gevangen.
Vandaag een heugelijke dag: je bent gedebuteerd! Daar heb je last van gehad de afgelopen dagen. Je hoestte ‘m er bijna uit, slikte en kokhalste: je was continu in gevecht met je beademingsbuis. Maar daar ben je nu van bevrijd! Je bent nog hartstikke duf: we geven je nog een kalmerend middeltje, maar je handen zijn weer los.
Na een droomloos hazenslaapje schrok ik wakker. Er stond een man voor mijn bed die zich voorstelde als Kevin, de huisfysiotherapeut. Kevin kwam wat spier- en ademhalingsoefeningen met me doen. Ik schrok toen ik daarop mijn armen en benen bekeek: daar was daadwerkelijk niets meer van over. In de twaalf afgelopen dagen bleek ik meer dan 10 kilo aan spiermassa verloren te zijn!