Net één minuut na middernacht kwam ik aan in het ziekenhuis van Purwodadi. Inderdaad was bijna de hele familie verzameld rond het bed van Bapak, maar Ibu was wat mij betreft de grote afwezige. De familie bleek Ibu thuis te hebben gelaten omdat ze bang was dat Ibu de spanning niet aan kon vanwege haar slechte hart.
Na een lange verkwikkende slaap van bijna 12 uren (!) was ik al mijn vermoeidheid kwijt. Het eerste dat ik natuurlijk deed was informeren naar de gezondheid van Bapak via WhatsApp. Ik: Hi Ratna, how is Bapak? Ratna: He is better little. Doctor checked. Ik: What did he say about Bapak’s health and survival changes?
Vandaag zou dan toch de dag worden dat ik zelfstandig Indonesië in zou reizen. De familie was inderdaad druk met Bapak, want de hele ochtend en de hele middag vernam ik niets van ze. Dat gaf mij de gelegenheid om rustig mijn kamar (kamer) op te ruimen, het bed af te halen, de laatste handwas te draaien en mijn spullen in te pakken.