2 januari 2022

Mijn laatste dag op de IC is ‘verslagen’. Dit zal dan ook waarschijnlijk het laatste bericht zijn dat ik hier plaats. Op de corona afdeling heb ik van zaterdag 27 november 2021 tot en met donderdag 2 december 2021 gelegen. Het klinkt misschien vreemd, maar op de corona-afdeling voelde ik mij ongelukkiger dan ik mij ooit op de IC heb gevoeld. Wellicht niet helemaal een eerlijke vergelijking, want uiteindelijk weet ik mij maar twee van de twaalf dagen die ik op de IC heb doorgebracht te herinneren. Op de IC bouwde de verpleegsters een persoonlijke, bijna zelfs liefdevolle, band met mij op. Er werd oprechte belangstelling voor mij en mijn thuissituatie getoond. Lief en leed kon ik er delen: ik heb met de verpleegsters zowel kunnen lachen als huilen. Op de corona afdeling was het personeel veel afstandelijker: zo werd ik ook geen ‘je’, ‘jij’ en ‘Tim’ maar ‘u’ en/ of ‘meneer Dondorp’ genoemd. De overgang van de intensive care naar de afdeling was groter dan ik had verwacht. Ik werd opgenomen in de dagelijkse routine van de verpleegafdeling, waarbij er minder tijd en aandacht voor mij was. Uiteraard heel begrijpelijk (de werkdruk was er hoog), maar het gaf mij een gevoel van onveiligheid en angst. Op een gegeven moment verlangde ik zelfs terug naar de veilige en bewaakte omgeving van de IC. Na de derde nacht op de corona afdeling trok ik in mijn slaap het zuurstofslangetje uit mijn neus. Omdat het zuurstofgehalte eigenlijk wel goed bleef, heeft men het zo gelaten. Wanneer het zuurstofgehalte 48 uur goed zou blijven, zou ik naar huis mogen. Hoewel ik donderdag 2 december aan die voorwaarden voldeed, mocht ik aanvankelijk toch niet naar huis. Ik kon namelijk nog niet zelfstandig (zonder rollator) staan, laat staan lopen. Ik voelde me echter zo ongelukkig dat ik het ziekenhuis had gesmeekt me naar huis te laten gaan. In overleg met een revalidatiearts van het ziekenhuis mocht ik dan toch naar huis. Het ziekenhuis had een bed (ik kon nog niet de trap op lopen), een rollator, een rolstoel en thuiszorg geregeld. De eerste twee weken waren zwaar, zowel voor Ilse, de kinderen als voor mij. Werkelijk overal had ik hulp bij nodig en ik kon eigenlijk alleen nog maar in bed liggen. Na die twee weken ging het fysiek gezien heel snel. Ik leerde opnieuw lopen, fietsen en inmiddels kan ik ook weer autorijden. Alles wel met mate, want ik ben nog wel heel snel moe. Helaas heb ik nog altijd last van mijn keel: slikken en praten doet nog altijd pijn en tot mijn grote verdriet kan ik niet zingen. Mentaal heb ik nog de meeste moeite: ik kan me slecht concentreren en de levensechte dromen en de daaraan gekoppelde angsten die ik op de IC heb gehad blijven me achtervolgen. Ik merkte dat ik het belangrijk vond chronologisch inzicht te krijgen in mijn IC periode. Dankzij het dagboek die het IC personeel en Ilse bijhielden en de statusupdates die Ilse plaatste in een whatsappgroep om onze ouders op de hoogte te houden is mij dit gelukt met deze facebookblog als resultaat. Alle zorgmedewerkers van Antonius bedank ik voor hun goede zorgen. Zij zijn oprecht mijn helden: zonder hen had ik het niet gered! Ook bedank ik iedereen voor de oprechte belangstelling (meelezen), de vele beterschapswensen en -kaarten. Last but not least: op Youtube kwam ik het filmpje ‘Achter gesloten ogen’ tegen. Het is een docudrama van het ziekenhuis Tergooi dat gaat over een vrouw die na besmetting met het corona virus op de Intensive Care belandt. De film toont de onvoorstelbare impact op de patiënt die de ziekte en behandeling op haar heeft. Hoewel het verhaal van deze patiënt ‘eigen’ is, herken ik er zoveel in dat ik de film nog steeds niet met droge ogen kan bekijken. Ter afsluiting van deze facebookblog wilde ik deze film nog met jullie delen: https://www.youtube.com/watch?v=-qq9qdW9i8M. Tim Dondorp

Geplaatst door TimopicSneek op Zondag 2 januari 2022