Waar zijn Ilse, Joanne en Ajanna? We fietsten toch met zijn allen naar de Jumbo? Verbaasd keek ik om me heen. Bolsward heeft toch helemaal geen bos? En zeker niet zo’n donker eng bos waar ik me nu helemaal alleen in bevond. Wat fietste mijn fiets zwaar. Ik begreep er niets van: een paar weken geleden had ik een achterwielmotor en een accupakket gekocht via AliExpress en mijn fiets succesvol omgebouwd tot een elektrische fiets. Althans, dat dacht ik, maar de fiets fietste enorm zwaar: Chinese (PIEP!!!)kwaliteit dus. Hoe kon dat nou, de oorverdovende angstaanjagende stilte werd daadwerkelijk verstoord door een harde langdurige piep: waar kwam dat nu in eens vandaan? Hoe verder ik het bos in fietste, hoe donkerder en hoe benauwder het werd. Mijn gehijg, gerochel en gekuch gingen over tot enorm gehoest en plotseling werd ik heel duizelig. Ik viel van mijn fiets af met mijn gezicht midden tussen de bladeren op de grond. Ik werd omringd door mieren: het krioelde ervan en ze waren ook heel groot. Zulke grote mieren had ik nog nooit gezien. Ze kropen afwachtend om me heen en in eens besefte ik me waarop zij aan het wachten waren: ze wachtten totdat ik dood was waarna ze mij konden ‘opruimen’. Ik wist het zeker, hier zou ik sterven. Van één van de mieren was het geduld blijkbaar op. Hij kroop via mijn neus diep mijn keel in. Wat deed dat zeer: die mier moest er uit! Mijn keel leek wel in brand te staan. Ik wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Mijn vinger wilde ik in mijn keel steken om de mier te pakken, maar alsof ze het hadden afgesproken wierpen de andere mieren zich op mijn armen en mijn lichaam. Hoe hard ik ook vocht, ik was niet meer in staat me te bewegen. “Hoesten! Je moet nog harder hoesten!” bedacht ik me nog. Ik begon nog harder te hoesten in de hoop de mier uit te kunnen hoesten. Het gepiep werd steeds luider en de mieren hoorde ik ineens in paniek met elkaar praten. Toen verloor ik mijn bewustzijn…
Geplaatst door TimopicSneek op Dinsdag 21 december 2021