Mijn neef Nuris (zoon van mijn oudste zus Nuryati) haalde mij van het vliegveld op met de auto van zijn schoonouders. Ik ben altijd een beetje bang dat ik door de bodem van die auto zak, want ik kan de straat gewoon door de vloer van de auto zien. Nuris spreekt redelijk Engels. Goed genoeg om in elk geval te begrijpen waarom ik last van mijn been had (jet leg). Omdat met het Suikerfeest vuurwerk wordt afgestoken heb ik op Pasar Godong vuurwerk gekocht voor de kinderen op de kampong waarna we veilig in Godong aankwamen. Foto’s zeggen meer dan woorden hoort men vaak. Wat dat betreft had ik beter foto’s kunnen nemen bij het weerzien van de familie, maar jullie raden het zeker al: helemaal vergeten 🙁 . Laat ik het er maar op houden dat het weerzien erg mooi en voor velen ook emotioneel was. Ibu (moeder) zag er goed en gezond uit. Ze was zo blij dat ik er weer was: hart verwarmend. Toen ik aan bapak (vader) ‘Apa kabar’ (hoe gaat het met u) vroeg, antwoordde hij ‘Baik baik (heel goed). Het is voor het eerst dat ik hem heb horen praten. Hij vroeg zelfs waar Mark was. Toen ik vertelde dat Mark er ongeveer over drie weken zou zijn, reageerde hij verheugd. Een dag die vaak terugkomt… Zoals in een eerdere post gezegd had ik de datum van het weerzien niet toevallig gekozen. Vandaag is het namelijk Suikerfeest, ook wel klein feest, عيد الفطر (id-al-fitr), Hari Raya, of Eid (dag die vaak terugkomt) genoemd. Met Eid is het gebruikelijk dat mensen minimaal twee dagen vrij nemen en hun familie opzoeken. Wat dat betreft is Eid vergelijkbaar met Kerst bij ons. Indien mogelijk doet men nieuwe kleren aan (helaas viel ik door de mand, want de familie merkte op dat ik dezelfde kleren aan had als in de Spoorloos uitzending :-), oeps) en gaat men lekker gezellig met elkaar eten, drinken, kletsen, lachen en spelletjes spelen. Zo gebeurde het dus ook bij mijn familie op de kampong. Grote kleden werden buiten op de grond gelegd voor het huis van Ibu met zoveel mogelijk familieleden bij elkaar. Geen groot kostbaar feest, maar lekker klein: de hele avond bij elkaar op een kluitje (letterlijk) zittend op de grond tot ‘s avonds 23.00 uur. Voor Indonesische begrippen is dat laat, als je je bedenkt dat men hier normaal gesproken vanaf zes á zeven uur naar bed gaat. Mijn een na jongste zusje Nurul (van de meatballs) bleek de grote winnares te zijn bij het pokeren en mocht de jackpot mee naar huis nemen. Zelf heb ik de hele avond tegen de familie geschaakt. Ik mocht daar dan ‘de grote winnaar’ van zijn, maar ‘helaas’ was ik vergeten om te vragen om geld te spelen. Hoewel de taal nog steeds problematisch is (Nuris en mijn jongste zus Ratna spreken als enige Engels en mijn Indonesisch is nog lang niet goed genoeg), heb ik genoten van het samenzijn bij de familie en wat ben ik dankbaar dat ik deel mocht uitmaken aan de familietraditie Eid. Dat deze dag inderdaad maar vaak terug mag komen. Sayang keluarga, SAYA MUDIK
Geplaatst door Godong Indonesie op Dinsdag 27 juni 2017