Met een vies gezicht keek ik naar mijn bordje. Slechts één klein hapje had ik genomen en ik had nu al de neiging om over te geven. Elke ochtend hetzelfde ritueel. Een groot bord Brinta dat naar binnen gewerkt moest worden. De Brinta zag er tweedehands uit en was zo stijf dat de lepel er recht op in bleef staan. ‘Wees toch niet zo ondankbaar Tim. Bedenk toch dat je Indonesische familie blij zou zijn met de helft van je bordje.’ ‘Nou, ik anders ook hoor mama,’ antwoordde ik wat me een behoorlijke straf opleverde. Thuis werd niet vaak over adoptie gesproken, maar als onze adoptie onderwerp van het gesprek was, sprak onze adoptiemoeder altijd met veel respect over Ibu en Radjiman. Toen nog wel… Mijn familie in Indonesië houdt om het kwartaal een familiebijeenkomst. De hele familie komt dan bij elkaar om met elkaar te bidden, te zingen en te vergaderen of zaken die de familie zo al bezighoudt. Veelal gaat het over financiële zaken (medische kosten Ibu en Radjiman) maar de laatste keren is er natuurlijk veel gesproken over mij, Mark, Lin en Emelie. Onder het mom van ‘nu we er toch allemaal zijn’ (in verband met Eid) werd vandaag weer zo’n familiemeeting gehouden. In verband met gisteravond wel een beetje later dan normaal. Er ging een soort gebedsceremonie aan vooraf. Vaste elementen uit de Koran werden hierbij voorgelezen. Het was voor het eerst dat ik bij de familie Arabisch hoorde. Men sprak daarbij intensief uit hoe dankbaar men was met elkaar en met hetgeen ze hadden. Ik moest in eens weer denken aan dat bordje Brinta van vroeger. Wat zit de Westerse wereld toch anders in elkaar. ‘Ten tijde van het benoemde bordje Brinta’ zou ik acht, negen jaar oud zijn geweest. Nog de zogenoemde onschuld zelve zal ik maar zeggen. Van jongs af aan wordt je blijkbaar aangeleerd te kijken naar de bezittingen van anderen, zowel naar die van zogenaamde minder- als ‘meerderbedeelden’ om deze vervolgens op je zelf te betrekken. Hoe anders gaat het er hier op de Kampong aan toe. Alle deuren staan open, iedereen is welkom en mag van elkaar gebruiken wat ze willen gebruiken. Zo hop ik van de ene broer, naar de andere zus en zo en overal is men blij als ik er ben. Waar er gisteravond veel werd gelachen, was het vandaag een serieuze aangelegenheid. De ceremonie duurde meer dan drie kwartier. Onderdeel van Eid is ook het feest van de vergeving. Hierbij is het traditie dat het oudste kind aan de ouders om vergeving vraagt voor de dingen die hij of zij fout heeft gedaan. Daarna gaat hij of zij naast zijn of haar ouders staan waarna het een na oudste kind het ontstane rijtje afgaat om vergeving te vragen en te krijgen. Zo gaat iedereen (broers, zussen, neefjes, nichtjes, kleinkinderen en achter kleinkinderen) het rijtje af, van oud naar jong waarbij het me opviel dat bijna iedereen daarbij bijzonder emotioneel was. Dozen met tissues werden letterlijk aan- en afgevoerd. Ook ik mocht aan deze traditie deelnemen. Het voelde vreemd en vertrouwd tegelijk. Ergens had ik het fijn gevonden wanneer Mark hier ook bij aanwezig was geweest. Na het ceremoniële gedeelte werd de familiebijeenkomst en Eid feestelijk afgesloten met een loterij en kleine cadeautjes. De volwassenen kregen koekjes en alle kinderen kregen een envelopje met wat geld. Had ik dit van te voren geweten, dan had ik ik hierin wellicht ook een bijdrage kunnen leveren. Wellicht een volgende keer, immers: Eid is de dag die vaak terugkomt. Amin, amin! Een dankbare Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Woensdag 28 juni 2017