Kuta (westkust van Bali) had ik vandaag toch wel even gezien. Daarom besloot ik naar Sanur (oostkust van Bali) te gaan. In een besloten Facebookgroep voor 100 % vrienden van Bali had ik namelijk gelezen dat er niet alleen op Kuta Beach, maar ook op het strand van Sanur geschaakt werd. Dat wilde ik natuurlijk graag bekijken. Helaas zijn de openbaar vervoer mogelijkheden van en naar Kuta zeer beperkt, waardoor ik wederom op de taxi was toegewezen. Nu is het totaal niet moeilijk om aan een taxi te komen. Of je nou een restaurant uitloopt, van het strand afkomt of de voordeur van je hoteldeur opent, overal word je aangesproken door taxichauffeurs. Meer dan eens zijn deze tamelijk opdringerig en word je nogal onder druk gezet. In een geval kreeg ik zelfs de autosleutels al in de handen gedrukt om zo overtuigd te worden mee te gaan. Negen van de tien straattaxi’s in Kuta hebben geen meter en als je niet hele duidelijke prijsafspraken van te voren maakt, dan ben je aan het einde van de rit (let op: geen woordgrapje) schreeuwend duur uit. Onderhandelen is echter niets voor mij. Daarom had ik de app van Grab op mijn telefoon geinstalleerd. Met Grab kun je online een chauffeur bestellen. Tijdens het bestellen kun je aangeven waar je opgehaald en afgezet wilt worden zonder afgezet te worden: je krijgt namelijk tijdens het bestellen al te zien hoeveel de rit gaat kosten (onderhandelen en controleren op de kortste route hoeft dus niet meer) en je kunt vooraf per creditcard betalen (dus geen last meer van chauffeurs die doen alsof ze niet kunnen wisselen zoals Ilse en ik dat vorig jaar wel eens meemaakten). Eenmaal besteld krijg je het merk en type auto, het nummerbord, de locatie en de verwachte aankomsttijd van de Grabchauffeur te zien. Wat mij betreft dus ideaal! Grab is serieuze concurrentie voor de lokale taxichauffeurs. Helaas komt het daarom geregeld voor dat Grabchauffeurs worden bedreigd of zelfs klemgereden door traditionele taxichauffeurs en hoewel Grab door de Indonesische overheid als ‘legaal’ is aangemerkt, worden Grabchauffeurs op toeristische plekken geweerd door traditionele taxichauffeurs eigenhandig gemaakte borden (zie foto’s). Het is dus zeker niet verstandig opdringerige chauffeurs te melden dat je reeds een Grab chauffeur hebt besteld als je op de Grab chauffeur zit te wachten. Hoewel ik mij kan voorstellen dat de traditionele taxi chauffeurs niet blij zijn met de ontwikkelingen, vind ik wel dat ze het er ook zelf naar gemaakt hebben. Graag refereer ik naar mijn eerdere ervaringen met taxichauffeurs. Daarnaast is het voor vele toeristen nu eenmaal fijner om via de mobiele telefoon een taxi te bestellen omdat de kans om ‘afgezet’ te worden nu eenmaal veel kleiner dan wel helemaal niet meer aanwezig is. Na door Grab te zijn ‘afgezet’ bij Sanur Beach, keek ik mijn ogen uit. Wat was (het strand van) Sanur mooi vergeleken met (dat van) Kuta. Zeeen van ruimte (let op: wederom geen woordgrapje) en prachtig georganiseerd. Aanvankelijk was ik van plan om de hele strandboulevard af te lopen tot na na Mercuris Resort, maar dit bleek toch al gauw vier tot vijf kilometer te zijn. Normaal gesproken goed te doen, maar vanwege de Indonesische zon en de daaraan onvermijdelijk gekoppelde hitte, zag dat niet zo’n vaart lopen (geen woordgrapje). Groot was mijn vreugde toen bleek dat ik aan het begin van het strand gewoon voor 50.000 IDR (6 euro) een fiets kon huren! Het huren van fietsen behoorde in Kuta niet tot de mogelijkheden. Wel kon je scooters huren, maar gezien het chaotische verkeer in Indonesie en de rijstijl van de gemiddelde ‘local’ durfde ik geen scooter te huren. Bovendien moet je een moterrijbewijs hebben om op de Indonesische scooters te mogen rijden. Heb je dat niet (zoals ik) en je raakt betrokken bij een verkeersongeval dan kun je niet aankloppen bij je verzekeringsmaatschappij. Ik wist dan ook niet hoe snel ik op de fiets moest stappen. Breed glimlachend fietste ik kilometers langs het strand. Dat gevoel van vrijheid! Zo lekker, ik heb me nog niet eerder zo fijn gevoeld op Bali. De eerste en de beste toerist die ik tegenb kwam vroeg ik een foto van mij te maken. Er werden enkele foto’s gemaakt, waar zich vanuit het niets ineens ook een Nederlands echtpaar bijvoegde (zie https://www.facebook.com/baliwishfulthinking/posts/2007398969285605). Het bleek om Verie Jan Luiken (Jan en Verie Luiken) te gaan die sinds hun pensioen aan het reizen zijn. Ze hadden mij aanvankelijk niet herkend, maar later besefden ze dat ze mij op Spoorloos hadden gezien en al enige tijd deze Facebook blog volgden. De hele dag heb ik door Sanur gefietst. Ik blijf het zeggen: Sanur is prachtig. De foto’s en deze sfeervideo’s (https://www.facebook.com/hunt4heru/videos/1809553542395982/ en https://www.facebook.com/hunt4heru/videos/1809585565726113/) zeggen genoeg dacht ik zo. Ik wil in de toekomst nog wel een keertje naar Bali, dan met Ilse, Joanne en ‘Welpje’. Sanur zullen we dan zeker een keertje aandoen (ik ben nog niet zo zeker van Kuta). Bij Mercuris resort heb ik op een groot schaakbord met een Zweedse toerist geschaakt en tegen het einde van de middag kwam ik Wayani (helaas ben ik niet zeker van de spelling) tegen. Wayani verdient zijn geld door op het strand toeristen uit te dagen te schaken voor geld. Inzet: 10.000 IDR (65 euro cent) per game. Tot ‘s avonds hebben we geschaakt. Wayani was een goede schaker, beter dan de schakers tegen wie ik schaakte op Kuta Beach. Toch lukte het mij om na tien spellen schaak bijna quitte te draaien. Uiteraard zorgde ik er voor dat Wayani een pot meer won dan ik waarna ik hem de keus gaf 10.000 IDR van mij aan te nemen, of met mij uit eten te gaan in een door hem uitgekozen tent. Wayani koos voor het laatste. Dat kostte me 15 maal zoveel als het ‘verloren’ prijzengeld, maar dat gaf me niets. Na het eten nam Wayano mij meer naar zijn huis (hij woonde vlak bij het strand) waar hij vol trots zijn chessroom en al zijn behaalde schaakprijzen liet zien. Een heuse toernooiruimte, vol met gewonnen bekers en medailles. Na nog eens vijf potjes schaak (zonder inzet deze keer, dus ik me kon me nu ‘veroorloven’ de balans net mijn kant op te laten slaan) werd het zo laat dat ik via Grab weer naar Kuta moest gaan. Selamat tinggal Sanur! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Vrijdag 21 juli 2017