Na acht uren in onzekerheid op de haven te hebben doorgebracht en flink, maar vooral ook diep, onder de gordel getast te hebben (dat klinkt raar, maar ik heb mijn beurs aan mijn broekriem hangen) was dan eindelijk het verlossende woord daar: we konden toch nog op de valreep naar Karimunjawa. We geloofden het natuurlijk pas nadat we de kaartjes daadwerkelijk in handen hadden (zie foto). Toen we de tickets dan eindelijk in handen hadden sloeg de sfeer in positieve zin om als een blad in de boom: waar we eerst chagrijnig op een bank zaten te mokken, waren we nu weer één en al vrolijkheid. Zelfs de noodzakelijke bezoeken aan het openbare toilet (zie foto) bracht daar geen verandering in. Moe, maar voldaan lieten we vol trots ons kaartje zien aan het personeel toen we de boot opstapten. Toen het personeel daarbij opmerkte dat ik foreigner was, moest ik nog wel even 25000 idr extra betalen. ‘Selamat Datang di Indonesia’ (Welkom in Indonesië) zei mijn familie nog, maar onder het mom van ‘Van je familie en van Indonesië moet je het maar hebben nam ik deze laatste financiële hindernis. Kakak Ratna werd trouwens meteen gestraft. Ze had nog nooit eerder op een boot gezeten. Waar ze eerst nog zei dat zes uren op een boot geen probleem zou zijn, zag ze tijdens deze twee uur durende boottocht groen, geel en alle andere kleuren van de regenboog tegelijk. Toegegeven: de boot voer dan ook echt heel snel. Ik denk zelfs sneller dan een Westerse speedboot. Acht uur later dan gepland, zetten we dan eindelijk voet aan Karimunjawa land. Karimunjawa. Het hele geintje had me zoveel meer geld gekost dan verwacht, dar er onder de gordel weinig tot niets meer hing. Karimunjawa heeft welgeteld één pinautomaat en die besloten we dan ook als eerste te bezoeken. Selamat Datang di Karimunjawa! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Maandag 10 juli 2017