Allereerst moet ik mijn excuses aanbieden voor de ‘radio stilte’ na mijn fietsavontuur afgelopen Pinksteren, zeker gezien de vele donaties die ik voor mijn biologische familie heb mogen ontvangen. Maar liefst 650 euro (!) is er gedoneerd en daar word ik oprecht heel stil en heel dankbaar van. Dat zou voldoende geld zijn om in ieder geval één familielid uit Indonesië een kijkje in het leven van Mark, Lin, Emelie en mij te kunnen gunnen. Zoals jullie hebben kunnen lezen en zien op https://www.facebook.com/hunt4heru/posts/3013779248640066 heb ik van het begin tot aan Dokkum stevige tegenwind gehad en dat heeft me vanaf Tzummarum en dan vooral het stuk vanaf Nij Altoena tot aan Dokkum grote parten gespeeld. De Zeedijk aldaar werd me uiteindelijk fataal: het lukte mij gewoon niet om vooruit te komen, ik probeerde het wel maar op een gegeven moment voelde het alsof een linke bovenbeenspier afknapte waarna ik het grootste gedeelte van de Zeedijk ben gaan lopen. Hierdoor kwam ik om 12.17 uur aan bij de stempelpost in Holwerd, aanvankelijk twee minuten te laat om door te mogen, maar het bestuur van de Fietselfstedentocht had vanwege de tegenwind besloten de stempelposten in Holwerd en Dokkum een halfuur langer open te houden. Gelukkig maar, want ook in Dokkum kwam in 20 minuten na oorspronkelijke sluitingstijd van de stempelpost aan om wel weer op tijd de stempelpost in Leeuwarden te bereiken. Gelukkig maar, want het extra half uurtje gold enkel voor de stempelposten in Holwerd en Dokkum. Inmiddels kreeg ik veel last van mijn linker bovenbeen, maar wilde ik voor sluitingstijd van de stempelpost in Bolsward aankomen, dan moest ik harder fietsen dan 20 kilometer per uur fietsen. Uiteindelijk kwam ik enkele minuten na sluitingstijd van de stempelpost aan in Bolsward. Ik vond een verdwaalde stempelaar nog bereid me toch een stempel te geven waarna ik de spreekwoordelijke balans opmaakte: ik zat nu 11 uren op de fiets en ik had nog weinig tot niets gegeten en geen pauzes gehad. Wilde ik op tijd in Sneek aankomen, dan moest ik nu het eten overslaan en doorfietsen. Had ik geen last gehad van mijn linker bovenbeen dan had ik het gedaan, nu moest ik echter realistisch zijn: op eigen tempo de resterende 87 kilometer uitfietsen zou al lastig zijn, maar het leek me onmogelijk om zonder eten en een geblesseerd linker bovenbeen de Elfstedentocht uit te fietsen in de (deel)tijdbestekken die er nog voor stonden. Diep teleurgesteld en geëmotioneerd besloot ik na 11 uren en 140 kilometer fietsen te stoppen. Ik ben naar huis gegaan om te eten, te douchen, te gaan slapen om het de hele dag erna en nu nog volledig gehad te hebben met die ‘piep’ Fietselfstedentocht. Gisteren las ik in het nieuws dat ik bij de 750 fietsers behoorde die de Elfstedentocht niet hebben kunnen volbrengen. Ik heb een diep respect voor al die fietsers die de Elfstedentocht wel konden uitfietsen, maar aangaande mijzelf moet ik gewoon realistisch zijn: het is voor mij te hoog gegrepen om de Elfstedentocht uit te fietsen bij windkracht 4 á 5. En dat brengt me wel in grote verlegenheid aangaande de donaties die ik heb mogen ontvangen. Ik kan me goed voorstellen wanneer donateurs hun geld nu terug willen. Mochten er donateurs zijn die hun geld terug willen, dan roep ik hen op me dit te laten weten via PM. Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Woensdag 12 juni 2019