Zes-en-een-half jaar geleden mocht ik samen met Ilse en Joanne voor het eerst naar Ibu’s huisje lopen (zie https://tim.dondorp.nl/vlog-naar-ibus-huisje). Ibu had maar één huisje, dus oprecht zou ik kunnen zeggen dat het ‘moeders mooiste’ was. Niet alleen niet naar de maatstaven van ons (eigenlijk stonden er een paar houten schuttingdelen met een golfplaten dak erboven), maar ook niet naar de maatstaven van mijn broers en zussen.
Gister verlangde ik thuis naar huis zoals nooit tevoren. Vandaag reis ik van thuis naar huis, waar ik ben geboren. Morgen voelt thuis heel dichtbij, maar toch zo immens verloren. Ibu Indonesia: waar thuis ligt zal ik nooit zeker weten, maar Ibu Indonesia, waar ik ook ben ik zal ons nooit vergeten.
De vorige keer vloog ik nog via China naar Indonesië maar gezien de huidige coronatoestanden daar en het gegeven dat ik niet heel goed reageer op corona, besloot ik China deze keer links te laten liggen. Als je dat maar ver en lang genoeg doet, dan kom je blijkbaar in Jeddah (Saoedi Arabië) terecht.