Er is een tijd van komen… Precies en dat geldt helaas ook als je in het paradijs bent, althans: in ieder geval in de aardse variant Karimunjawa. Er waren geen plaatsen meer beschikbaar voor de boot naar Jepara (dat hadden we volgens het personeel van onze accommodatie op de heenweg moeten regelen, maar ‘nobody told us’: Selamat Datang di Indonesia) en daarom besloot de familie met mij mee te reizen naar Semarang. Vanuit Semarang zou ik dan met de Joglosemar bus naar Solo en de familie zou dan pulang (naar huis) gaan. Over de bootreis kan ik vrij kort zijn: het was verschrikkelijk. Deze keer niet alleen voor adik Ratna, maar ook voor mij. Schommelden we op de heenreis nog van bak- naar stuurbord, nu ook van kop tot staart. Uiteraard zaten we voorin en we overbrugden hoogteverschillen tot wel 10 meter, meer dan drie uren (!) lang. Ik heb menigeen zien overgeven en ook mijn maag had het er maar moeilijk mee. Deze snelle boot is zeker niet voor iedereen weggelegd, zo blijkt. Wat dat betreft is de langzame boot toch ook het overwegen waard. Ik had zo met mijzelf te doen, dat ik niet eens gekeken heb hoe het met Ratna ging, maar toen we uiteindelijk veilig in Semarang aankwamen bleek ze nog ‘gewoon’ in leven te zijn. Neef Nuris haalde ons op. Omdat we best trek hadden gekregen, besloten we ergens in een restaurant te gaan eten voor we afscheid van elkaar zouden nemen. Het hele weekeind waren we te vergeefs op zoek geweest naar Ayam (kip) dus nu moest en zou het dan toch echt Ayam worden. Nuris bracht ons naar een kiprestaurant (nee, niet van die keten die recent ook in Leeuwarden een vestiging heeft geopend) en onderweg zag ik de hotels waar we vorig jaar verbleven. Als je hier in Indonesië ‘een beetje pittig’ bestelt weet dan dat, als je een ‘ongeoefende’ eter bent, de stoom nog altijd uit je oren zal spuiten omdat het eten nog altijd pittiger is dan het scherpste eten van de Chinees om de hoek. Wel de perfecte manier om snel van je zeeziekte af te komen… Na het eten werd ik bij het kantoor van Joglosemar afgezet en namen we hartelijk afscheid van elkaar. Met gemengde gevoelens stapte ik de bus in: over ruim twee weken zou ik de familie weer zien. Nu voor het eerst zou ik helemaal zelfstandig, zonder hulp van de familie, door Indonesië reizen en volgens mij vind de familie het nog enger dan ikzelf. De rit naar Solo zal ongeveer drie uren in beslag nemen (normaal twee uur, maar rond deze tijd is het erg druk op de weg) waarna ik één nacht in een hotel zal slapen om morgen met het vliegtuig van Solo naar Denpasar (Bali) te gaan. Bali, ini aku datang! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Dinsdag 11 juli 2017