We waren zo moe, dat ik blij was dat we niet meer, zoals oorspronkelijk gepland, naar Solo hoefden te reizen. Dan zouden we een rit van drie uren voor de boeg hebben gehad. Weliswaar hadden we dan de volgende ochtend meer tijd gehad omdat oorspronkelijke vlucht JT-926 dan om 11.30 uur i.p.v. 7.00 uur zou vertrekken, nu kwamen we in drie kwartier aan bij ons hotel Nomaden Urban Stay (zie https://www.booking.com/hotel/id/nomaden-urban-stay.nl.html). Ik had voor dit vervangend hotel gekozen, omdat het dicht bij het vliegveld lag (ongeveer 4 kilometer) en omdat het slechts 1,3 kilometer van Batik Benang Ratu, een kledingwinkel waar Batikkleding wordt verkocht, lag. Hier was ik eerder geweest en ik slaagde hier wonderlijk wel. Alle Batik-shirts die ik in het verleden voor mijn vader had gekocht kwamen hier vandaan, evenals een jurkje dat ik voor Ajanna had gekocht. Voor we echter naar Batik Benang Ratu gingen, namen we in de lobby van het hotel ook afscheid van Amri en Tia. Wat hebben zij de afgelopen vier dagen veel voor ons betekend. Hierbij bedanken we nogmaals Stichting Ibu Indonesia voor het aanbieden van deze door de Nederlandse overheid gesubsidieerde root-reis. Zeker als je niet alleen, maar een (groter) reisgezelschap bent zijn de diensten van Indonesiatour (https://www.indonesiatour.nl) echt een uitkomst/ must. Joanne en Ajanna waren zo moe, dat zij op onze gezinskamer (wauw, voor het eerst weer met zijn allen samen op één kamer) in ons hotel bleven. Ilse en ik gingen via Grab-car naar Batik Benang Ratu waar we weer slaagden: voor Ajanna, Joanne en Ilse kochten we mooie Batik-jurken en voor mijzelf twee batik-shirts. Het was ‘nog maar 19.45 uur ’s avonds, maar gezien de wekker de volgende ochtend al om 4.00 uur zou gaan (de taxi zou om 5.00 uur klaar staan om ons naar het vliegveld te brengen) gingen we snel terug naar het hotel. Om Joanne en Ajanna tegemoet te komen bestelden we nog even snel via Grab-food een diner bij de Mc. Donalds (vanmiddag zag ik Joanne in ééns op haar vingers tellen waarna ze concludeerde dat ze de afgelopen vier dagen maar liefst twaalf maal rijst had gegeten en dat dat nu wel haar neus uitkwam), waarna we met het hele gezin voor 21.00 uur op één oor lagen. Ruim voor de wekker ging (om 1.30 uur in de ochtend) werd ik echter weer wakker met behoorlijke buikkrampen. Ik begreep onmiddellijk wat er aan de hand was. Sinds ik in Indonesië was had ik nog geen ontlasting gehad en ik had het vermoeden dat al het eten van de afgelopen dagen zo langzamerhand toch ook zijn weg naar buiten zou moeten vinden. Om toch zo efficiënt mogelijk gebruik te maken van de tijd, besloot ik met mijn mobieltje in de hand mijn bed te verruilen met de toiletpot. Helaas lukte het me nog steeds niet om te poepen, maar toen uiteindelijk om 4.00 uur de wekker ging was het me wel gelukt om voor een ieder van ons online de toeristenbelasting te betalen. Sinds 14 februari 2024 is elke toerist op Bali namelijk verplicht een extra toeristenbelasting te betalen van 150.000 IDR (ongeveer 9 euro). Om 5.00 uur brachten twee grab-taxi’s ons naar Jenderal Ahmad Yani International Airport. Toen we, keurig volgens planning om 7.00 vanuit Semarang opstegen, besefte ik me maar al te goed dat ik de familie weer verliet. Vanaf nu zou de afstand met mijn Indonesische familie alleen maar groter worden omdat wij ons naar een wereld begeven waarnaar mijn familie ons, net als ten tijde van de adopties, onmogelijk zou kunnen volgen. Ik heb gemerkt dat deze reis mij veel energie heeft gekost, terwijl mijn vorige reizen naar Indonesië mij juist veel energie hadden gebracht. Het besef dat een reis naar Indonesië mij veel energie kost, maakt mij onzeker over eventuele vervolgreizen naar Indonesië. De onzekerheid of en wanneer ik de familie weer zou zien stemde mij verdrietig. Hoewel ik uiteraard ook de praktische zaken voor in Bali (vluchten, verblijf, vervoer van en naar het vliegveld) had geregeld, kon ik me anders dan mijn Nederlandse familie nog helemaal niet op Bali toezetten. Voor ons daadwerkelijk vertrek naar Indonesië zijn mijn gedachte ook eigenlijk alleen maar naar het gedeelte dat we bij de familie op de kampong zouden verblijven gegaan. Persoonlijk was ik dan ook het liefst in Godong gebleven. Om 9.20 uur (één uur en 20 minuten later, want Bali heeft een uur extra tijdverschil met Nederland) landde ik dan ook met zeer gemengde gevoelens op Denpasar. Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 2 mei 2024