Hoewel ik wederom tegen de aanstaande terugreis opkeek bedacht ik me dat je als je ‘vroeger’ afscheid nam van vrienden of familie in Indonesië, dat bijna ‘voor het leven’ deed. Een reis van of naar Indonesië nam maanden in beslag. Tegenwoordig ligt dat anders, maar dat brengt wel een ander probleem met zich mee: vliegschaamte. Zelf ben ik daarin niet heel fanatiek: een alternatief voor het vliegtuig is er eigenlijk niet wanneer je van of naar Indonesië reist. Toen ik bij pintu (gate) 9 aankwam, kon ik met een gerust hart ook de weinige vliegschaamte die ik nog wel had naast me neerleggen: ik had de meest groene vlucht geboekt die maar mogelijk was (zie foto’s). Meestal word ik bij vertrek wat weemoedig, maar toen we opstegen in Jakarta had ik daar geen last van. Wat dat betreft was het goed geweest dat ik niet direct na het afscheid van de familie naar Nederland vertrok. Door nog een paar dagen alleen in Indonesië te blijven, merkte ik dat ik het afscheid reeds een plekje had kunnen geven en dat ik er ook echt weer naar uitzag om terug naar Nederland te gaan. Na een vlucht van negen uur en nog een beetje stapte ik uit in Jeddah waar ik snel dit berichtje op Facebook plaats (mijn eSIM werkt). Helaas had ik maar weinig kunnen slapen. Tijdens het online inchecken had ik een plek helemaal achterin het vliegtuig gekozen. Een mooie bijkomstigheid was dat ik de hele rij (bestond maar uit twee stoelen, maar toch) voor mijzelf alleen had. Op het plategrondje van het vliegtuig stonden daar opvallend minder stoelen getekend: op de plek waar stoelen hadden kunnen staan, was wel een leeg vierkant. Ik had gedacht dat het daarom wat minder druk zou zijn, maar niets was minder waar. Het lege vierkant bleek een plek te zijn waar men kon bidden. Jan en alleman (hoewel ‘Jan’ in dit geval waarschijnlijk ‘Mohammed’ heette), legde er te pas en te onpas een kleedje neer om er te bidden. Een beetje leedvermaak had ik wel. Tijdens de vlucht was er erg vaak en veel turbulentie en het feit dat de kleedjes daardoor letterlijk veranderde in vliegende tapijtjes en menigeen ze ‘zag vliegen’ maakte veel van de vlucht goed. In tegenstelling tot een jong kind dat voor de gebedsruimte zat. Zij had blijkbaar net als ik zo haar bedenkingen bij al die gebeden. Negen uur lang zat zij zo hard te krijsen, dat ik er niet van kon slapen. Toen ik toch even in slaap viel, bleef het kind me der mate irriteren, dat ik het in mijn droom op de trekhaak van het vliegtuig plaatste waar het eindelijk stil bleef omdat ze zelf schietgebedjes aan het prevelen was. Nog iets langer dan twee uur wachten en dan stap ik op de laatste vlucht van deze reis. Een reis waarvan ik heb gemerkt dat die de band met mijn familie meer heeft versterkt dan al mijn vorige vijf reizen bij elkaar hebben gedaan en een reis die mij (hoewel ik niet kan stellen de rust gevonden te hebben waarnaar ik toch ook opzoek was) veel goede inzichten heeft gegeven. Inzichten waar ik thuis, zowel in Nederland als in Indonesië, weer mee verder kan.
Geplaatst door Godong Indonesie op Maandag 13 februari 2023