Na een heeerlijke lange nacht word ik eigenlijk ook heerlijk wakker. Ik voel me goed! Zou ik vandaag naar je toe kunnen? Ik hoop het! Ajanna en ik gaan naar beneden en na een ontbijtje is het hoogtijd om hier op te ruimen. Het is echt een bende! Overal gebaksbordjes, bekers nog halfvol, cadeautjes en verpakkingen. De grote tafel ligt ook echt vol… Tijdens het opruimen kijken Ajanna en ik ‘K2 zoekt K3’. En het zonnetje begint door de ramen te schijnen. Eindelijk voel ik weer een beetje warmte en geluk 🙂. Ongeveer kwart voor 11 belt de IC. Je bent weer een beetje wakker, maar op de vraag of je lekker hebt geslapen schud je je hoofd. De verpleging vertelt dat ze zo een CT-scan bij je gaan doen, je longen gaan nog onvoldoende vooruit. We spreken af dat we na de scan weer even bellen. Op de scan zien ze geen klaplong o.i.d., maar de longarts gaat nog kijken of je wellicht longembolieen hebt. Na lunchtijd ga ik even een dutje doen. Eigenlijk doe ik dat elke dag wel even en de meiden spelen dan heel lief beneden. Ajanna komt zo nu en dan wel even kijken of ik wel echt slaap. Wanneer ik net wakker ben, word ik gebeld door de IC arts. Je hebt inderdaad longembolieen en de Covid in je longen is erger geworden. Ze gaan je bloedverdunners en ontstekingsremmers geven. Daarnaast is het mogelijk dat ze je weer in slaap gaan brengen en terug op je buik draaien. We hadden afgesproken dat ik half 3 naar je toe zou gaan, maar als ik net fris uit de douche kom, krijg ik een appje of het ook om 5 uur kan. Er komt een nieuwe patient naast je liggen en daar zijn ze druk mee. Met ma spreek ik af dat zij ook naar het ziekenhuis komt. Zij weet uit ervaring dat het heel fijn is dat er iemand beneden wacht. De meiden gaan naar de buren, ze hebben hier erg zin in. Eindelijk even een andere omgeving dan ons eigen huis. Om half 5 vertrek ik naar Sneek. Het is fijn even het huis uit te zijn, maar het nieuws van vanmiddag dringt ook door. Nu de kinderen even niet bij me zijn, laat ik de tranen de vrije loop. Aangekomen in het ziekenhuis loop ik naar de gang waar de IC is. Ik ben nog wat vroeg dus ik moet even wachten in de familiekamer, ik vond het best spannend om zo naar jou toe. Ik heb je al vaak gezien via de telefoon, maar hier nu zijn is toch anders. Als ik word geroepen gaan we eerst door een soort sluis. Hier word ik aangekleed met handschoenen, een schort, een spatbril en een medisch mondkapjes. Vanuit de sluis kan je naar de verschillende boxen (kamers) waar per box 2 patiënten kunnen liggen. Jij ligt in box 5 en dan direct rechts om de deur. Wanneer ik je zie liggen is het eigenlijk toch wel zoals tijdens het bellen, het is niet een extra schok zeg maar. Ik word al vrij snel alleen met je gelaten. Ik vertel je maar vanalles in de hoop dat je iets hoort, maar dat is ook wat onwennig. Heel soms reageer je even door met je hoofd te schudden of te knikken. Maar hoe langer ik blijf hoe verder je weer wegzakt. Het kost je erg veel energie om een beetje bij te blijven. En logisch ook. Je hoest ook regelmatig en dat klinkt heel akelig met die tubes in je keel. De zuster vraagt of ze even moet komen en dat beaam ik. Ze kan blijkbaar een slangetje door je buis naar je longen brengen om slijm weg te zuigen. Daarna gaat het beter. Zo klets is ik zo’n 45 minuten maar door en dan denk ik dat ik ook maar weer ga. Ma zit intussen ook beneden te wachten. Hoe vervolgens het hele hygiëne protocol werkt weet ik niet, dus ik loop maar weer de sluis in. Blijkbaar had ik dat niet mogen doen want een verpleegster stuurt me wat gepikeerd terug de box in. Daar moet ik de handschoenen en het schort uitdoen en in de prullenbak gooien. Dan mag ik naar de sluis om het medische mondkapje om te wisselen voor een nieuw blauw mondkapje (met 4 touwtjes, heel irritant) en ik moet de bril poetsen met een doekje want die wordt hergebruikt. Wanneer ik ma beneden zie zitten vallen we elkaar huilend in de armen. Ook voor haar is de hele situatie heftig maar ik ben heel blij dat ze er is. Ik rijd alleen naar huis en ma gaat weer naar Franeker. Ik haal de meiden op bij Jola en ik drink er even een kopje thee. Mireille heeft vandaag voor ons gekookt. Joanne mocht kiezen wat ze wilde eten want het was tenslotte de dag na haar verjaardag. En… Joanne wilde worteltjes! Dus heerlijk worteltjes met aardappelen en vissticks. Lekker hoor! De dag gaat me niet in de koude kleren zitten dus we gaan maar weer vroeg het bed in. Al wachten we dan wel altijd het telefoontje van de IC af. Dit is wat ik erna naar onze ouders heb gestuurd: “Tim ligt inmiddels weer op zijn buik en weer lekker diep in slaap. Ze hebben het hem van tevoren nog uitgelegd en hij was het er mee eens. Hij was vanmiddag echt niet op zijn gemak en echt ziek. Ze gaan morgen wat bloed op kweek zetten en misschien iets van een biopt uit de longen om te kijken of hij toch nog iets van een bacterie ofzo bij zich heeft.” Het gaf me serieus wel rust dat je weer in diepe slaap was, want je had het vanmiddag niet fijn lief 💖 . Geëmotioneerd val ik in slaap. Zet ‘m op Lief! Vecht je hier doorheen!
Geplaatst door TimopicSneek op Vrijdag 24 december 2021