Van het doktersbezoek thuis kan ik me niets herinneren. Eigenlijk herinner ik me sowieso niets van de afgelopen dagen dat ik met corona ziek thuis lag, behalve dan dat ik me heel erg ziek voelde. Wel weet ik nog dat ik zelf op de brancard stapte, waarna ik met een zuurstofmasker op mijn gezicht per ambulance werd afgevoerd naar het St. Antonius Ziekenhuis te Sneek. Gezien de af te leggen afstand duurde de rit langer dan ik had verwacht. Eenmaal aangekomen werd ik met grote spoed naar de SEH (Spoed Eisende Hulp) gereden. Daar werden verschillende testen afgenomen. Omdat het zuurstofgehalte in mijn bloed ook met behulp van het zuurstofmasker veel te laag bleef, maakte men zich grote zorgen. Er werd een CT-scan gemaakt van mijn longen en mijn longen bleken reeds vergaand te zijn aangetast met ARDS (Acute Respiratory Ristress Syndrome, zie https://icconnect.nl/op-de-ic/problemen-tijdens-ic-opname/…) ten gevolge van het coronavirus. Een arts kwam bij mijn bed staan. Ze trok een ernstig gezicht en terwijl verplegend personeel mij ter voorbereiding talloze infusen begonnen in te brengen, legde ze me uit wat er ‘op het programma’ stond. “Je longen zijn nu in zo’n slechte staat, dat je niet meer zelfstandig kunt ademen. Daarom brengen we je zo naar de IC (Intensive Care). Hier gaan we je sederen (kunstmatig in coma brengen en houden) en intuberen. Dat houdt in dat een ademhalingsmachine via een tube (buis) die door je stembanden je luchtpijp in gaat de beademing van je overneemt.” Op de vraag hoe lang ik dan in coma zou blijven en wat ik van die periode zou meekrijgen antwoordde de arts dat het niet bekend is wat patiënten tijdens de sedatie mee kunnen krijgen, maar dat achteraf is gebleken dat de meeste patiënten zich niets herinneren. Hoelang het zou duren kon ze niet voorspellen: in het gunstige geval enkele dagen, het kon ook één of enkele weken duren en in mijn geval was er ook een gerede kans dat ik niet meer wakker zou worden. Daarom zou ik zo nog de gelegenheid krijgen met Ilse te bellen. Ik begreep heel goed waar de arts op doelde en in eens besefte ik dat ik vanavond mogelijk voor het laatst ‘bewust’ zou zijn. Ik heb inderdaad Ilse gebeld, maar geen ‘afscheid onder voorbehoud’ van haar genomen: naïef als ik was wilde ik Ilse niet ongerust maken, maar ze zou uiteraard toch wel door de arts op de hoogte gesteld worden. Na het gesprek met Ilse werd ik doormiddel van zware medicatie in slaap gebracht. Het laatste dat ik nog weet is dat ik heel bang voor wat komen ging, of juist niet meer komen ging, aankwam bij de IC-kamer… https://www.youtube.com/watch?v=4JQgSIQ75qs
Geplaatst door TimopicSneek op Zaterdag 18 december 2021