Op naar Indonesië!

Jaja, het is voor Joanne en mij eindelijk tijd om naar Indonesie te vertrekken. Vrijdagochtend 21 juli om 8.50 uur ging ons eerste vliegtuig naar München. Ons verdere vliegplan zag er als volgt uit: 🛫Amsterdam – München 🛬 🛫München – Bangkok 🛬 🛫Bangkok – Jakarta 🛬 🛫Jakarta – Semarang 🛬 Tijdens de vlucht naar Bangkok werd het nacht en hebben we goed geslapen. Joanne werd tegen de ochtend wakker (we gaan 5 uren vooruit in de tijd dus de nacht duurde niet zo lang) en zei: ooh ik heb een nacht goed geslapen! En dat was ook zo. Tijdens de vlucht van Bangkok naar Jakarta sliep Joanne ook weer een paar uurtjes. Tijdens deze vlucht voelde ik dat ik steeds dichter bij Tim in de buurt kwam, ik had het er best moeilijk mee. Misselijk omdat ik steeds te laat eet, vliegtuigeten wat je dan niet aan staat, een heel onrustig gevoel en geen Joanne om je af te leiden. Indonesische bodem eindelijk aanraken en een directe herkenning van de plek waar je op dat moment bent voelt dan heel goed. Het vorige vliegtuig had een uur vertraging waardoor de overstaptijd heel krap was. Gelukkig wist ik dat ik met een shuttlebus (alle taxichauffeurs heel zelfverzekerd ontwijkend) van terminal 2 naar 1a moest. Aangekomen bij de juiste terminal had ik nog 10 min om onze koffer in te checken. In deze koffer bleken volgens de douanemensen wel heel verdachte flesjes te zitten. Bij het openmaken van de koffer bleken deze flesjes ook nog eens lek. 25 belleblaasflesjes is inderdaad wel heel verdacht. Ik heb er snel een handdoek om gewikkeld en we konden door. Bij de incheck-balie was het heel druk. Mensen voor mij zagen mij in paniek naar de klok kijken. De tijd om minn koffer nog in te checken was inmiddels al een kwartier verstreken. Dapper stapte ik de rij voorbij en vroeg of ik mijn koffer voor Semarang nog kin inchecken. Tot mijn grote opluchting mochten we de hele rij voorbij en nog voor boardingstijd stonden we bij de gate. Echter bleek ook dit vliegtuig een uur vertraging te hebben. Of dit door mijn laat ingecheckte koffer komt zullen we nooit weten. Zoals jullie in Tim post kunnen lezen begon toen een race tegen de klok; Tim onderweg van Solo naar Semarang en Joanne en ik van Jakarta naar Semarang. Bij de gate in Jakarta kon ik het mooi volgen aangezien ik op het wifi mocht van een ‘barmhartige Semarangitaan’ die ook naar Semarang zou vliegen. Ook deze laatste vlucht van Jakarta naar Semarang ging uiteindelijk prima. Joanne en ik hebben foto’s gemaakt van de wolken die een bepaalde vorm aannamen. Ik ben benieuwd wat jullie er in zien! En dan eindelijk in Semarang konden we elkaar weer in de armen nemen. Joanne omarmde Tim al eerder dan dat ik hem in de menigte kon ontdekken. Toen Tim op zoek ging naar de chauffeur die hij had geregeld zei Joanne: wat is papa toch een schatje, hè! Op de hotelkamer van het Guyana tower hotel had ik weer zo’n ontzettende trek. Tim ging met Joanne eten halen terwijl ik de bellenblaasflesjes en de rest van de inhoud van de koffer probeerde te redden (wat overigens goed gelukt is). Ooooh…..het eten dat toen op tafel kwam maakte me zo gelukkig! Zo lekker en zo fijn om dit met z’n drieeën weer te kunnen doen. Na een douche en een bad was het bedtijd. De afgelopen vier weken zonder Tim zijn eigenlijk voorbij gevlogen. Maar als je bedenkt dat Tim (voor de Bolswarders) met Heamiel is vertrokken is het wel echt lang. Zonder alle hulp die Joanne en ik hebben gehad was het ook niet gelukt. Dus hierbij DANK JULLIE WEL! Jan en Irene Ketelaar, Han en Annemarie Dondorp, Mireille de Vreeze, Lotte Boersma en Doortje Boersma, Jo Visser-Draaisma, Anneke Schreur, Jola Wojciechowska, Ton Visser, Bianca van der Sluis-lemstra, Eline Koornstra Ilse Dondorp

Geplaatst door Godong Indonesie op Maandag 24 juli 2017