Het is meer dan een volle week geleden dat ik op deze Facebook pagina heb gepost. Schandalig; ik weet het, maar het lijkt wel alsof met de komst van Ilse en Joanne naar Indonesië al mijn lust tot het schrijven is vergaan. Gelukkig is er ook niet heel veel te vertellen. Nadat ik Ilse en Joanne van het vliegveld heb gehaald, zijn we niet meteen naar Godong gegaan. We hebben een nacht in Semarang (om precies te zijn in het Gumaya Tower Hotel) overnacht, om Ilse, Joanne en Welpje de gelegenheid te geven van de lange reis bij te komen. De dag erop zijn we naar het IGD RS Hermina Semarang ziekenhuis gegaan. Neef Nuris Dwi is namelijk op vrijdag 21 juli jl. vader geworden van Raffaza Arif Setiawan (daarover later meer): roepnaam Raffa. Onder het mom van ‘nu we er toch zijn’ besloten we op kraamvisite te gaan. Het ‘nu we er toch zijn’ aspect viel best nog tegen. We zaten meer dan drie kwartier in de taxi (Grab: kosten twee euro, dat dan weer wel) om van het centrum in het zuiden van Semarang te komen. Na ons bezoek aan Raffa zijn we, wederom via een Grabtaxi, van Semarang naar de familie in Godong gegaan. Voor de deur van onze kamer werden we afgezet. Was er al enig bekijk toen ik, inmiddels 4 weken (!) geleden, voor het eerst in de kampong kwam, toen Ilse en Joanne met hun blanke toetjes uit de auto stapten ontplofte werkelijk het hele dorp. Tip: als je altijd al eens wilt weten hoe het is om met een Doutzen Kroes over straat te gaan, bezoek met je (blanke) Frieze echtgenote en je dochter een lokale kampong in Indonesië. De ervaring van mijn Doutzen: beangstigend! De mensen kwamen massaal door onze omheining om foto’s en selfies van en met Ilse en Joanne te maken. Joanne werd daarbij als een etalagepop vastgepakt, opgetild, meegesleurd en doorgegeven. Ook buiten de kampong blijven deze taferelen zich voordoen. Wanneer we bijvoorbeeld op straat langs een stilstaande bus lopen dan hangen de mensen met hun mobiele telefoontjes uit de ramen. Het aller ergste was nog dat ik in een plaatselijke toko Nasi Goreng voor ons haalde. Joanne en Ilse waren thuis gebleven. Gezien mijn Indo uiterlijk, verwachtte ik geen fototaferelen. Fout gedacht: de ene na de andere klant kwam mij vol trots laten zien dat ze foto’s hadden van mijn vrouw. Was mij dit bij de plaatselijke viskraam in Bolward overkomen, dan had ik dat verdacht gevonden maar hier in Indonesië is het blijkbaar heel normaal. Het contact met de familie verloopt deze keer ook anders. Was het tijdens mijn eerste periode nog vrij intens, nu verloopt het wat oppervlakkiger. De familie heeft inmiddels ‘geaccepteerd’ dat we ons zelfstandig door Indonesië kunnen verplaatsen en ook dat we geregeld zelf voor onze maaltijd(en) zorgen. Ik schrijf ‘geaccepteerd’, want wanneer we ‘stiekem’ een bus instapten om bijvoorbeeld naar ‘Pasar Godong’ of ‘Mall Luwes’ te Purwodadi te gaan, krijgen we toch berichten op onze mobiele telefoon binnen van familieleden met de vraag waar we naar toe gaan en/ of wat we gaan doen. Inmiddels ben ik ook zo lang in Indonesië dat ik last van inburgeringsverschijnselen krijg. Zo reken ik allang geen roepia’s meer om naar euro’s en kom ik er achter dat ook de familie in Indonesië haar issues heeft, met name op het gebied van communicatie en onderlinge perikelen. Hoewel we er voor zorgen elke dag de familie te bezoeken, voelt het nu alsof we als gezin leven tussen de lokale mensen op de kampong. Het valt hierbij op dat Joanne zich heel goed alleen redt. Ze speelt vaak bij buren thuis, ze springt zo nu en dan bij familieleden op de brommer: ze voelt zich helemaal thuis hier in Indonesië. Sampai jumpa minggu depan! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Zondag 30 juli 2017