Vanochtend om 6.00 uur ging de wekker. Enthousiast schoof ik mijn rolluik omhoog in de veronderstelling weer van het eh… uitzicht mogen te genieten (zie mijn eerdere ‘ongepaste’ post). Helaas kwam ik van een koude kermis thuis. Klaarblijkelijk net als de vrouw die ik op de grond in haar eigen lichaamsappen (lees: kots en urine) ‘lag te liggen’. Ook zij had een bonte avond gehad en blijkbaar had ze die anders ingevuld dan ik. Ongeveer een uurtje geleden had ze bij thuiskomst geprobeerd de toilet te bereiken, maar voor de badkamerdeur (lees: voor mijn bed) was ze op de grond gezakt alwaar ze nu dienst deed als deurtochtstopper. Hoewel ze daarbij veel inkijk had, was het niet plezant om zoiets op de vroege ochtend te zien liggen. Het personeel dacht dat ze ‘waarschijnlijk’ dronken was, net als haar vriend die ongeveer in de zelfde ‘beschonken’ toestand op de trap lag. Na een nieuwe geheime missie (lees: buiten het zicht van reguliere taxichauffeurs in een Grab taxi stappen) bereikte ik Bandar Udara Ngurah Rai (Internationale luchthaven Bali). Ik heb nog niet eerder zo’n chaotisch en druk vliegveld gezien. Enorme wachtrijen en ongecoordineerde toestanden. Daarnaast waren de restaurantjes zo duur, dat ik besloot deze links te laten liggen. Er was wel een groot pluspunt: een bandje speelde er life muziek (zie https://www.facebook.com/hunt4heru/videos/1811709998847003/). Je hebt zo van die dingen in het leven, waarvan je je afvraagt: ‘waarom?’ Zo waren Ilse, Joanne en ik ooit aan het zwemmen in Aqua Mundo van Center Parcs De Eemhof. We waren daar toen een kleine twee uur na openingstijd, met als gevolg dat er geen zitplaatsen meer vrij waren. Als je even wilde eten, dan moest je dat maar op de grond doen. Keek je om je heen, dan zag je diverse stoelen en tafels die de hele dag grotendeels niet gebruikt worden, maar wel voor andere gasten ontoegankelijk worden gemaakt door middel van grote tassen en handdoeken. Om dat soort dingen kan ik me mateloos ergeren. Center Parcs, doe er wat aan! Ja, ik weet het: volledig off-topic, maar ik moest daar onwillekeurig aan denken toen we moesten boarden voor vlucht XT-8454 naar Bandara Solo. Op het moment dat Gate open ging, ontstond er in no-time een enorme rij, waarin het gebruik van verbaal geweld en zelfs ellebogen niet van de lucht was. Dan denk ik: ‘waarom?’ Vijf minuten later, toen de rij zo goed als leeg was heb ik me in de rij toegevoegd om zo door te kunnen lopen het vliegtuig in. Mencintaimu Ilse dan Joanne <3 ! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Zaterdag 22 juli 2017