Nog een verhaaltje voor het slapen gaan. Want hoewel het vanavond mijn laatste avond is op Bali (bonte avond: zuipuh!!! feestuh!!!) verlang ik nu al (22.30 uur plaatselijke tijd) naar mijn bed. Niets is actiever dan het nachtleven van Kuta, maar blijkbaar beginnen mijn jaren toch te tellen. Tot mijn grote schrik begeven zich ook steeds meer grijze haren tussen mijn bakkebaarden. Nee, het nachtleven in Kuta is momenteel actiever dan ik. Het verlangen naar mijn bed kan dat groot zijn, het verlangen naar morgen is nog veel groter. Morgenochtend vertrek ik om 11.05 uur plaatselijke tijd van bandara (vliegveld) Ngurah Rai met Air Asia (vluchtnummer XT8454) naar Solo. Vanuit Solo zal ik weer met een Joglamar bus naar Semarang reizen alwaar ik eindelijk mijn familie weer in de armen zal mogen sluiten. Ik krijg al tranen in mijn ogen als ik alleen al aan dat moment denk <3 . Vanochtend vroeg ben ik reeds met de voorbereidingen begonnen. Mijn kleren moesten gewassen worden en hoewel ik gezien had dat ik in dit Hostel mijn kleren kon laten wassen, besloot ik mijn kleren bij een lokale wasserette te brengen. Ik had een paar dagen eerder ergens een prijslijst zien hangen en de prijzen waren meer dan reeel te noemen. Maar... We zijn natuurlijk wel in Indonesie. Om 8.00 uur stond ik op de stoep van de wasserette om mijn vuile was te brengen. Dat mijn was het er 'heel draads' van af had gebracht, mag een wonder heten. Onderweg naar deze wasserette bleek ik namelijk meerderen over het hoofd gezien te hebben. Werkelijk overal werd mij de was bijna uit de handen getrokken. Een taxi oorlog is er niets bij. Anyway, de medewerker van deze wasserette vroeg me of het goed was of de was morgen (!) klaar zou zijn. Toen ik hem vertelde dat ik morgenochtend moest vliegen, glimlachte de man: 'Boss, geen enkel probleem. Ik maak er een express was van. Tegen een toeslag van slechts 100 % kunt u uw was vanmiddag al om vijf uur ophalen'. 'Selamat datang di Indonesia', schoot het weer eens door mijn hoofd en ik begreep in eens waar al die grijze haren vandaan kwamen. De deurkruk had ik reeds in mijn handen toen de man stelde dat een toeslag van 50 % ook wel afdoende zou zijn. 'Goed, maar dan kan ik om vijf uur vanmiddag echt de was komen ophalen?' vroeg ik nog. 'Zeker meneer, vijf uur vanmiddag. Bedoelt u Engelse of Indonesische tijd?' Verbaasd begon ik te rekenen: in Nederland is het zes uur vroeger dan hier op Bali en in Engeland is het weer één uur vroeger dan in Nederland. Of deden de Engelsen niet aan zomertijd? Omdat ik me niet kon bedenken waarom de tijdzone er uberhaupt iets toe deed, kapte ik mijzelf af en om wat gepikeerd te operen dat ik gewoon vijf uur Indoneische tijd bedoelde. Klokslag om vijf uur liep ik de waserette weer binnen. Groot was mijn verbazing toen ik zag dat mijn vuile nog in de plastic zakken zat waarin ik het had aangeleverd. Ik begreep er niets van. 'We hadden toch vijf uur afgesproken?' vroeg ik aan de man. 'Ja, Indonesische tijd toch?' was de wedervraag. 'Selamat datang di Indonesia,' schoot het weer door mijn hoofd. Engelse tijd betekent hier dus 'exacte tijd' en Indonesische tijd 'ongeveer'. Om een lang verhaal kort te maken: twee uur later kwam ik dan eindelijk met een schone was thuis. Inmiddels had ik behoorlijk trek gekregen. Omdat het bonte avond was, besloot ik vanavond geen McDonals te eten maar het eten tot een hoger niveau te tillen. Wie mijn geposte foto van McDonald's goed bekeken heeft, weet dus dat ik mijzelf op een pizza heb getrakteerd. De 'Empat Keju' (niet te verwarren dus met de 'Empat Pejuh') om precies te zijn. Ook wel bekend als de 'Quatro Formagi'. Met kaas dus; ik benadruk het nog maar even. Drie maal zo duur als McDonalds, maar dan heb je ook wat. Besok keluarga tercinta! Tim Dondorp
Geplaatst door Godong Indonesie op Vrijdag 21 juli 2017