En ineens is er dan een einde gekomen aan onze reis. De reis waar we zo lang naar hebben uitgekeken. En dat is niet sinds we Lin en Emelie hebben gevonden. Al vanaf dat wij elkaar kennen zeggen we al tegen elkaar dat we ooit samen naar Indonesie zullen afreizen. En eigenlijk is Tim natuurlijk al sinds 1998 op zoek en heeft hij al de wens gehad om zijn familie te ontmoeten en in de armen te sluiten. Deze momenten zijn nu geweest, waar het eerst verlangens waren zijn het nu herinneringen. Herinneringen waar we met een lach en een traan aan terug zullen denken. Wat was het fijn, wat was het bijzonder en wat was het emotioneel en pijnlijk om weer afscheid te moeten nemen. Het is geen ‘happy ending’, zoals de gehele adoptie van Tim geen happy story is (zie straks Spoorloos’ documentaire in oktober). We hebben fantastische dagen gehad, maar we blijven nu niet voor altijd samen. Ieder gaat weer terug naar zijn/ haar eigen wereld. We gaan niet alleen naar huis, we gaan ook echt naar een hele andere wereld. Nog een paar uurtjes en dan verlaten we de Indonesische bodem, we verlaten ‘papa zijn land’. Met pijn in ons hart maar met veel meer liefde dan we ooit hebben kunnen voelen. Ilse
Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 7 juli 2016