Uitgeleide Anneke van de WegJohanna Catrina van de Weg ° ’s Gravenhage, 19 maart 1953 † Zeist, 21 januari 2021 Een jaar of tien zou ik geweest zijn. Met een vies gezicht keek ik naar mijn bordje. Slechts één klein hapje had ik genomen en ik had nu al de neiging om over te geven. Elke ochtend hetzelfde ritueel. Een groot bord Brinta dat naar binnen gewerkt moest worden. De Brinta zag er tweedehands uit en was zo stijf dat de lepel er recht op in bleef staan. Ik weet nog dat mijn adoptiemoeder zei: ‘Wees niet zo ondankbaar Tim. Bedenk toch dat je familie in Indonesië blij zou zijn met slechts de helft van je bordje.’ ‘Nou,’ zo hoorde ik mijzelf zeggen; ‘Ik anders ook hoor mama’. Eten gaf thuis altijd problemen. Die bewuste dag trouwens niet, want de rest van die dag kreeg ik voor straf helemaal geen eten. Vandaag de dag heb ik het geluk dat ik zelf papa mag zijn. Gisteren vroeg mijn dochter Joanne: “Papa, wat gaan we vanavond eten?” “Stimpstamp Lief,” antwoordde ik haar. Ik was gisteren nog druk bezig met de voorbereidingen van de uitvaart en met hetgeen daarna nog allemaal afgehandeld moet worden. Om die reden stond gisteren rauwe andijvie met spekjes op het menu: lekker snel en gemakkelijk op tafel. “Oh, echt?” zei Joanne. “Wat jammer, ik had wat beters verwacht.” In eens moest ik terugdenken aan het Brinta ‘incident’ tussen Anneke en mij. Sinds mijn 15e woon ik niet meer bij Anneke en vanaf dat moment heb ik nooit meer één hap Brinta gegeten. Bij ons thuis is het ook nergens te vinden. Brinta: het is één van de vele opgelopen trauma’s uit mijn jeugd waarmee ik lange tijd heb geworsteld. Het zou niet eerlijk zijn geweest de oorzaak van deze trauma’s bij iets of iemand neer te leggen. In de loop de jaren heb ik er mee leren omgaan door vooral goed naar mijn vrouw en mijn dochters te luisteren en te kijken. Het was goed zo. Tot ik ineens afgelopen vrijdag dat hele korte mailtje van Mark kreeg dat ‘adoptie moeder Anneke’ was overleden. Ik heb een traan gelaten die ik nog niet kan verklaren: dit voelt als een abrupt einde van een tijdperk, maar tegelijk is er ook het besef van een nieuw begin. Een nieuw begin dat wordt ingeluid met vandaag. We weten allemaal dat vandaag er niet zo uit ziet als dat Anneke zelf voor ogen had. Toch bedank ik iedereen hier voor zijn of haar aanwezigheid. Dat we ons van Anneke’s gedachtegoed durven los te maken om op gepaste wijze afscheid van haar te nemen en een nieuwe start te maken, dat doet mij bijzonder goed. Nogmaals bedankt iedereen. Ten slotte wil ik graag nog tegen Anneke zeggen: er is niets dat ik je kwalijk neem en ik hoop dat je nu eindelijk rust en vrede zult vinden. Voor al het goede dat je mij in mijn jonge jaren hebt meegegeven wil ik je bedanken. En voor al het andere… Och ja… Brinta is heus zo slecht en ongezond nog niet… Tim Dondorp https://condoleance.annekevandeweg.nl/
Geplaatst door Godong Indonesie op Donderdag 25 februari 2021